Metafizyka i idea zbawienia

Gdy po wielu latach spędzonych na poznawaniu filozofii, pod koniec życia staramy się zdać sobie sprawę z całości tego, co osiągnęliśmy, często pojawia się rozczarowanie, brak radości nawet z osiągnięć, które uznajemy za jakoś własne; odczuwamy niemalże Faustowską tęsknotę za chwilami spontanicznej fascynacji światem, za jego bogactwem, za czasami, gdy nawet ‘suche’ i oddalone od codziennego życia treści filozoficzne dawały poczucie obcowania z czymś wielkim i ważnym, z czymś, co nas otacza i z czymś, w czym chcielibyśmy istnieć i działać na zawsze. To doświadczenie nie jest oczywiście udziałem wyłącznie filozofów. Gdy ich losy życiowe dobiegają końca, przeżywają je wszyscy ludzie jako tęsknotę za młodością, za jej naturalną pewnością siebie, tęsknotę za dążeniem do świata, dążeniem, które nie wydaje się mieć kresu. Chcielibyśmy, aby tak było zawsze, i to – choć nie wyłącznie tylko to – jest pragnieniem zbawienia. Mimo jego niezliczonych okropieństw,