Interwencja, edukacja, demokracja – krytyka teatralna dwudziestolecia międzywojennego

Ośrodkiem artykułu są trzy postacie środowiska teatralnego dwudziestolecia międzywojennego: Witold Wandurski, Józef Jarema i Adam Polewka. To nie tylko twórcy ważnych projektów dramatycznych i teatralnych lat dwudziestych i trzydziestych XX wieku, lecz także autorzy, którzy brali aktywny udział w ówczesnych dyskusjach krytyki teatralnej. Ich krytyczno-teatralne wypowiedzi pozwalają dostrzec bardzo charakterystyczną, a do tej pory nieopisywaną, współbieżność projektów awangardowych i tych wyrastających z myślenia o demokratyzacji sztuki. Obserwacje dotyczące interwencyjności i edukacyjnego potencjału dramatu i teatru dwudziestolecia prowadzą do wniosku, że to nie w temacie, nie w sposobie przedstawiania, a w projekcie nowego widza krył się ośrodek myślenia o demokratyzacji sztuki teatralnej dwudziestolecia.