Charakterystyka epidemiologiczna ran oparzeniowych u pacjentów pediatrycznych – analiza retrospektywna

Wstęp Oparzenia stanowią jeden z najczęstszych urazów dzieci zaraz po wypadkach drogowych i przemocy interpersonalnej. Rany oparzeniowe u dzieci wymagają szybkiego i kompleksowego procesu leczenia, w tym zaangażowania specjalistycznej opieki medycznej i współpracujących rodziców. Materiał i metody W badaniu retrospektywnym wyłoniono 55 pacjentów pediatrycznych (39 chłopców i 16 dziewczynek) z oparzeniami, hospitalizowanych w 2019 r. we Wschodnim Centrum Leczenia Oparzeń i Chirurgii Rekonstrukcyjnej w Łęcznej. Przypadki poddano analizie pod kątem wieku, płci, obszaru oparzenia, łącznej liczby dni hospitalizacji oraz sposobu zaopatrywania ran. Wyniki Przedział wiekowy wynosił od 1 do 15 lat (średnia wieku: 3,75 lat). Najczęściej oparzoną okolicą ciała był tułów, kończyna górna i dolna. Aż 71% pacjentów uległo oparzeniu wrzątkiem. Hospitalizacja trwała odpowiednio od 2 do 29 dni (średni czas: 11,95 dnia). Procent oparzonej powierzchni ciała wahał się odpowiednio od 0,5% do 35%. Obrażenia kończyny górnej najczęściej związane były z oparzeniem kontaktowym (p=0,01), natomiast ręka najczęściej ulegała uszkodzeniu przez kontakt z wrzątkiem (p=0,04). Nekrektomia stanowiła główną metodę leczenia ran u oparzonych dzieci (94,5%). Wykazano korelację pomiędzy wykonywanym przeszczepem a wiekiem dziecka (p=0,04). Wykonanie przeszczepu wpływało na czas hospitalizacji (p<0,001). Zauważono również, że do przeszczepu częściej dochodziło w przypadku oparzenia stopy (p=0,01) oraz przy oparzeniu płomieniem (p=0,04). Na czas hospitalizacji wpływała obecność oparzenia krocza (p=0,01) oraz kończyny dolnej (p=0,02). Wnioski Oparzenia są częstym urazem dzieci około 3. roku życia, który wymaga odpowiednio szybkiego zaopatrzenia. Podstawowym postępowaniem w leczeniu oparzeń są wycięcie tkanek martwiczych oraz przeszczep skóry. Wiek dziecka oraz lokalizacja oparzeń mają wpływ na dobór procedury leczniczej.