Tradycja jako znak rozumienia przeszłości, teraźniejszości i przyszłości Hiszpanii.

Niniejszy artykuł recenzyjny dotyczy książki Hispanofilia. España frente a su destino (Hispanofilia. Hiszpania wobec swojego przeznaczenia), w której jej autor twierdzi, że dzisiejszą rzeczywistość hiszpańską wyznaczają dwa prowadzące ją do destrukcji koncepty: „Hiszpania pusta” (España inane), będąca wynikiem globalizacji i lewicowego postmodernizmu oraz „anty-Hiszpania” (anti-España) nacjonalistów i separatystów katalońskich i baskijskich. Wśród przyczyn, które doprowadziły do zaniku hiszpańskiej tożsamości narodowej, mającej swoje podstawy w historycznym rozwoju narodu hiszpańskiego, autor wyróżnia zwycięstwo w XVII-wiecznej Europie wywrotowych sił protestantyzmu, z którymi Hiszpania sobie nie poradziła, a co zmaterializowało się w pokoju westfalskim (1648) i spowodowało triumf nihilizmu materialistycznego. Obie Hiszpanie przyczyniły się do rozbicia hiszpańskiej jedności narodowej, zaniku wspólnej historii i tożsamości, a anty-Hiszpania dąży wręcz do jej unicestwienia i uczynienia z niej konfederacji republik iberyjskich. Winnymi tej sytuacji są dla autora secesjoniści katalońscy i baskijscy oraz hiszpańska lewica i prawica. Autor nie ogranicza się do diagnozy takiego stanu rzeczy, lecz wskazuje również na czynniki, które jego zdaniem mogą przyczynić się do odrodzenia hiszpańskiej jedności i dumy ze wspólnej historii i tożsamości podzielanej przez wszystkie ludy i narody składające się na Hiszpanię. Chodzi o to, co określa on mianem „hiszpańskiej alternatywy”. W artykule podjęto polemikę z tezami autora wskazując na ich mocne i słabe strony.