Wolność teonomiczna i libertariańska. Porównanie metakrytyczne

W tym artykule Karl-Heinz Menke podejmuje dyskusję z dwoma myślicielami katolickimi, a mianowicie z Magnusem Strietem, teologiem fundamentalnym z Fryburga i Saskią Wendel, profesorem-teologiem z Tybingi. Striet i Wendel przenoszą protestanckie formuły sola do najnowsza teologia katolicka, opierając się na libertariańskiej koncepcji wolności, która kontynuowana jest od Dunsa Szkota, przez W. Ockhama do I. Kanta. Libertariański zwrot, którego żądali od Kościoła Striet i Wendel, polegałby na traktowaniu treści objawienia – które dla nich jest jedynie interpretacją – nie jako niezależnych od podmiotu spostrzeżeń rozumu teoretycznego, ale jako twierdzeń rozumu praktycznego. Według nich objawienie i rozum, łaska i wolność są – jak twierdzi K.-H. notatki. Menke – przede wszystkim bardzo osobiste doświadczenie. Dlatego nauczanie Magisterium Kościoła jest nauczaniem dyskryminującym, które wpisuje się w całą historię ucisku człowieka. Te i inne tezy ostatecznie odrzuca prof. Menke, reprezentujący klasyczne stanowisko teologii katolickiej.