Prophetic Inspiration in the Light of the Prophet’s Relationship with God in the Book of Jeremiah

Prorocze natchnienie w świetle relacji proroka z Bogiem w Księdze Jeremiasza Papieska Komisja Biblijna w dokumencie Natchnienie i prawda Pisma Świętego proponuje ujęcie fenomenologiczne natchnienia biblijnego, koncentrując się na więzi łączącej autorów biblijnych z Bogiem. W przypadku natchnienia prorockiego ta szczególna relacja łączącą proroka i Boga wyraża się, zdaniem Papieskiej Komisji Biblijnej, w funkcji proroka jako wysłannika Boga, która jest identyfikowana na podstawie stereotypowych formuł prorockich i opowiadań o powołaniu prorockim. Jeśli jednak Bóg udziela się prorokowi w słowie, to pytanie o więź łączącą proroka z Bogiem musi uwzględnić różne doświadczenia słowa Bożego, które są udziałem proroka. Szczególne jest w tym kontekście świadectwo Księgi Jeremiasza, która w opowiadaniu o powołaniu (Jr 1,5–10) przedstawia proroka jako syna w relacji do Boga objawiającego się mu jako ojciec. W wyznaniach Jeremiasza (szczególnie Jr 15,10–21 i 20,7–13) prorok zmagający się ze słowem Bożym jawi się przyjacielem Boga. Wreszcie komunikacja proroka za pomocą pisma (Jr 36) zakłada rolę proroka jako pisarza, który jest świadkiem słowa Bożego. Te trzy relacje proroka z Bogiem – syna, przyjaciela i świadka – wykraczają poza model natchnienia proroka jako wysłannika Boga.