Wkłucie centralne – implantacja i ryzyko rozwoju zakażeń

Wstęp. Zastosowanie Centralnych Cewników Naczyniowych (CVC) w trakcie leczenia pacjentów krytycznie chorych, ale także wymagających długotrwałego leczenia staje się standardem. Zastosowanie CVC pozwala na podaż płynów infuzyjnych, środków farmakologicznych oraz żywienia pozajelitowego. Dobór metody implantacji cewnika centralnego oraz jego rodzaj powinien opierać się wskazaniach klinicznych, przeznaczeniu a także na komforcie pacjenta. Niwelowanie czynników ryzyka rozwoju zakażeń zmniejsza generowane przez pacjenta koszty, ale również skraca jego czas pobytu w szpitalu. Cel. Celem pracy jest przedstawienie rodzajów cewników centralnych, wskazań oraz metod implantacji (CVC), a także wskazanie powikłań wynikających z kaniulacji naczyń centralnych. Niniejsza praca zawiera także informacje dotyczące zasad pielęgnacji wkłucia centralnego, dobrej praktyki pielęgniarskiej i jej wpływu na niwelowanie czynników zakażeń wynikających z implantacji (CVC). Materiał i metody. Metodą zastosowaną w pracy jest analiza literatury. Przegląd. Częścią codziennej opieki nad chorym jest sprawowanie nadzoru pielęgniarskiego nad cewnikiem naczyniowym którego obecność w ciele pacjenta jest nieodzownym elementem pobytu w szpitalu. Wnioski. Wkłucia centralne są nieodłącznym elementem leczenia pacjentów krytycznie chorych w oddziałach intensywnej terapii. Żywotność wkłucia w dużej mierze zależy od postępowania personelu pielęgniarskiego, co przekłada się na wiedzę personelu odnośnie do zasad pielęgnacji cewników centralnych.