Nietzsche’de Dönüşümün Olanağı Olarak Istırap

Yaşamda ıstırabın kaçınılmaz varoluşu mitoloji ve felsefi düşüncenin ana konularından biri olmuştur. Ancak mito-poetik/felsefi düşüncenin ıstıraba, dolayısıyla yaşama yönelik yanıtları birbirinden farklılık gösterir. Temelde ıstırabın reddi biçiminde yorumlanabilecek bu farklılık, Nietzsche felsefesinde bir bütün olarak yaşamın onaylanması ve dönüşümün olanağının koşulu olarak ıstıraba yönelik yeni ve farklı bir perspektife dönüşür. Nietzsche geleneksel felsefi düşüncenin, dinsel öğretilerin, ahlaki ve kültürel normların ve bilimsel-dinsel-felsefi hakikat arayışlarının yaşamın kaçınılmaz ıstırabına ilişkin açıklamalarını, ıstırabı bir kötülük/kötü (bad/evil) olarak düşünüp, varoluştan dışlama, yok etme, uyuşturma ve teskin etme çabaları nedeniyle eleştirir. Kaçınılmaz ıstıraba yönelik bu yanıtlar, Nietzsche açısından yaşamın, dolayısıyla ıstırabın reddinin ve insanın kendinden ve yaşamdan kopuşunun ifadesidir. Nietzsche ıstırabı yeniden değerlendirerek, kendi ıstırabına yönelik yanıtıyla, yaşamın bütünselliğini neşeyle onaylayıp, yaşamı ve kendini yeniden yaratan, doğayla ilksel birliği duyumsamış, yaratıcı-özgür bireyin olanağını açığa çıkarır. Bu açıdan bu çalışma varoluşun trajik yapısı nedeniyle ıstırap ve neşenin döngüsel sürekliliğinde, ıstırabın dolayımı aracılığıyla insanın kendini aşma ve dönüşüm serüvenini Nietzsche felsefesi açısından açığa çıkarmayı amaçlamaktadır.