Sendikacılıkla Parlamentarizm Arasında Birinci TİP'in Uzun On Yılı (1961-1971)

Amaç: Bu metnin amacı, Türkiye’nin çalkantılı yılları olan 1960’lı yıllarda, anayasal çerçevenin yarattığı imkanla ilk kez sosyalist kimliğiyle ülkenin kurumsal siyasetinde kendisine yer bulan Türkiye İşçi Partisi’ni odağa almaktır. Tasarım/Yöntem: Tarihselci bir yaklaşımla Türkiye İşçi Partisi’nin ilk 10 yılı (Birinci TİP) parti içi farklı anlayışlar, dönemin önemli sol akımlarıyla yaşanan ayrışmalar dikkate alınarak serimlenmeye çalışılmıştır. Bu doğrultuda özellikle benzerliklerden ziyade farklılıklara odaklanılmıştır. Bütünüyle nitel yöntemlere başvurulmuş, veri toplama teknikleri açısından çok sayıda birincil (aktörlerin demeçleri, parti bildirileri, parti program ve tüzükleri…) ve ikincil nitelikte kaynak taranmıştır. Bulgular: Geleneksel partilerin aksine gerek politika yürütme biçimi gerekse parti kadroları açısından Türkiye İşçi Partisi önemli bir farklılığa/yeniliğe denk düşmektedir. Bu anlamda siyasetin profesyonelleşmesine karşın onu halklaştıran bir eğilimi temsil etmiştir. Her ne kadar sistem içerisinde mücadele etse de söylem ve programlarıyla mevcut düzende bir sapmayı amaçladığını söylemek mümkündür. Ayrıca uzun süre boyunca farklı sol anlayışları bünyesinde barındırmayı mümkün kılarak kurumsal siyasetteki sol etkiyi arttırmış, ülkede ilk kez dokunulmamış/tabu konuların konuşulmasını mümkün kılmıştır. Sınırlılıklar: Metnin her başlığı neredeyse tek başına bir çalışma konusu olmayı hakkettiğinden bazı bölümlerin yazının amacı doğrultusunda daha genel hatlarıyla ele alınmış olması, derinleşilmemiş olması tercihe bağlı zorunlu bir sınırlılıktır. Özgünlük/Değer: İlk TİP’e dair genel bir kavrayışı mümkün kılmak amacıyla son derece geniş bir perspektiften ele alınmış olması yazının özgün yanı olarak öne çıkmaktadır.