Miasto odporne – rozbudowa tkanki współczesnego miasta na podstawie projektów powtarzalnych

Artykuł porusza kwestię zastosowania projektów typowych/powtarzalnych w kształtowaniu stref podmiejskich współczesnych miast w kontekście realizacji koncepcji „miasta odpornego” – na przykładzie rozwoju współczesnego Krakowa. Obecny dynamiczny rozwój strefy podmiejskiej wymusza bowiem wprowadzanie rozwiązań, stanowiących odpowiedź na zagrożenia współczesnej rzeczywistości oraz na aktualne potrzeby społeczne, takich jak: kompaktowa zabudowa mieszkaniowa, zorganizowany i racjonalny rozwój układu komunikacyjnego oraz dążenie do samowystarczalności nowo realizowanej zabudowy na podstawie zasobów lokalnych. Artykuł obejmuje również analizę korzyści i zagrożeń wynikających z zastosowania w realizowanej obecnie zabudowie podmiejskiej projektów „gotowych”. Jako potencjalne zagrożenia wskazuje możliwość pozbawienia tożsamości lokalnej danego miejsca poprzez wprowadzenie nowej architektury i nowych typów zabudowy w istniejącą, tradycyjną tkankę urbanistyczną, jak również możliwą unifikację zabudowy i „nijakość” architektury. Podkreśla też zalety zastosowania projektów powtarzalnych: skrócenie procesu projektowego i inwestycyjnego do niezbędnego minimum, co przekłada się na wzrost dynamiki rozwoju rynku budownictwa mieszkaniowego, wymuszoną wymaganiami rynku i zmianami w prawie ewolucję projektów typowych, która stanowi swoisty poligon do wprowadzania nowych technologii, uniwersalność projektów typowych umożliwiającą tworzenie różnych wariantów stylistycznych na bazie jednego układu funkcjonalnego oraz kompaktowość umożliwiającą racjonalne i uporządkowane organizowanie przestrzeni strefy podmiejskiej.