Zmagania o wartości dla społeczności ludzkiej

Czy jest możliwe współcześnie, mając m.in. na względzie dążenie do zachowania tożsamości, zbudowanie życia we wspólnocie i takiej organizacji społeczności ludzkiej obejmującej cały świat, aby każdy człowiek indywidualnie, tj. osobowo, i wszyscy ludzie zarazem czuli się współuczestnikami i twórcami dobra wspólnego? Jaka jest w tym kontekście rola i jakie są zadania chrześcijan we współczesnym społeczeństwie, które z różnych racji przechodzi jakże zróżnicowane, czasem wręcz trudne do akceptacji fazy rozwoju? Jak w tym bogactwie, niejednokrotnie przeciwstawnym i niełatwym do przyjęcia, chrześcijaństwo może nadal spełniać swoją twórczą posługę społeczną tak w wymiarze osobowym, jak i wspólnotowym? Te pytania dotyczą ostatecznie każdej społeczności czy wspólnoty, nawet jeśli nie do końca je sobie ona uświadamia. Są to bowiem pytania natury egzystencjalnej – trudno ich uniknąć i pozostać na nie obojętnym. Jakie są zatem wskazania czy sugestie dla konstruowania współżycia ludzi i budowania państwa społecznego, sprawiedliwego i solidarnego? Jakie powinny być aktualne zadania i zobowiązania polityki społecznej, zwłaszcza w stosunku do najsłabszych i najbardziej potrzebujących? Wobec tych wszystkich i wielu innych pytań oraz płaszczyzn ogólnej świadomości społecznej relacji międzyludzkich, bez jakichkolwiek uprzedzeń, staje jedyne w swoim rodzaju i niepowtarzalne zobowiązanie caritas. Jest to dramatyczne wręcz, niezwykle bliskie życiu pytanie o osobowe i konkretne dzielenie „chleba powszedniego” (por. Mt 6,11; Łk 11,3)1, o świadomość osobowego spełniania