‘Fa’

De beoefening fan de nammekunde de wittenskip dy't har dwaande hâldt mei de stúdzje fan eigennammen hie yn Fryslân al lang foar de oprjochting fan de Fryske Akademy in wittenskiplike tradysje. De oanset waard yn 1898 jûn troch Johan Winkler mei syn Friesche naamlijst, in wurk dat beide subdissiplines fan de nammekunde, te witten de antroponymy (persoansen skaainammen) en toponymy (plak-, fjild-, wetter-, en dyksnammen), bestriek. In jier letter kaam F. Buitenrust Hettema syn Friese plaatsnamen út, as fjirde diel fan de Nomina Geographica Neerlandica. Winkler en Buitenrust Hettema harren wurk hat net fuortendaliks in ferfolch hân. De trie waard earst wer yn de tweintiger en tritiger jierren opnommen troch Brouwer, Sipma, Postma en oaren. De earste twa stelden har fragen út de taalkunde wei: foar har telde dat nammen faak de âldst oerlevere taal útmeitsje en dus yn har lûden foarmferrin de âldste taalskiednis jouwe. Postma syn belangstelling gou mear de (plak)nammen as boarne foar de stúdzje fan de lânbouen delsettingsskiednis; begryplik, om't der foar Fryslân syn iere tiid mar in lyts bytsje skriftlik materiaal oerlevere is. De nammekundige bydragen fan Postma yn De Friesche kleihoeve wienen tige stimulearjend. Dat kin lyksa fan de publikaasje fan 'e Aldfryske oarkonden troch Sipma sein wurde. Dy makke ommers in soad âlde nammen foar ûndersyk tagonklik.