Ĉu Esperanto, priskribita laŭ siaj propraj premisoj, estas seksisma lingvo?

La artikolo komenciĝas per ekzemploj pri la ne-universaleco de gramatikaj kategorioj, ne-universaleco ofte kaŝita pro tio, ke la gramatiko de prestiĝa lingvo, ekzemple la latina en Eŭropo, servis kiel modelo por priskribi aliajn lingvojn. Lingva sistemo devus esti priskribata laŭ siaj propraj premisoj. Opozicioj estas grava trajto de lingvaj subsistemoj. En la opozicio de adjektivoj signifantaj dimension, la markita membro, la malgrand-dimensia, referencas al unu 'poluso' de la gamo, dum la nemarkita membro povas referenci al la alia poluso aŭ al la tuta kampo de la opozicio. Aliaj opozicioj en Esperanto estas tiuj de nombro, de kazo kaj de ulo / aĵo. Tiu lasta, en la triapersonaj pronomoj, ekzistas nur en singularo, kaj ĝia markita membro ŝajnas esti 'ulo', kiu siavice enhavas opozicion de sekso, kies markita membro estas 'insekso'. Tio signifas, ke la nemarkita membro, 'li', 'frato', 'filo' ktp., povas referenci ĉu al la virseksa poluso, ĉu al la tuta kampo de seksa opozicio. Konklude, seksismo estas sinteno, ne eco de lingvo: lingvo kun trajtoj eble spegulantaj sintenojn de iamaj parolantoj, estas perfekte uzebla ankaŭ de kontraŭuloj de seksa subpremado.