Autotautogram, czyli raz jeszcze w sprawie zabaw Juliana Tuwima brzmieniową warstwą leksyki

W artykule podjeto probe opisu fonologicznych gier w poezji Juliana Tuwima. Zwrocono uwage na sposoby budowania instrumentacji gloskowej za pomocą odpowiedniego doboru spolglosek i samoglosek oraz wyrazow dźwiekonaśladowczych. Wskazano tez zaleznośc emotywno-wizualnej wizji świata przedstawionego od uwiklan leksykalnych towarzyszących zjawiskom stricte fonetycznym.