The Perception Of The Philosophy Of The Absurd In Armenian And World Dramaturgy

This study aims to examine the theoretical inquiries of the Drama of the Absurd, which directly intersects with the fundamental principles of Existentialism, within the framework of the Philosophy of the Absurd. The Literature of the Absurd is a unique response to the philosophy of Existentialism, finding its expression in the late 1940s when the French theatrical life witnessed the emergence of a groundbreaking movement known as the Theater of the Absurd, closely associated with the Drama of the Absurd. There was paramount concern for human existence, and the intellectual’s vital position, philosophical and aesthetic orientation on this issue was one: to show the mindlessness of human existence. The focus was an absurd person alienated from society, outside moral and legal standards. That pessimistic mood created a worldview where standards and values were reviewed and re-evaluated. However, the ideas and perspectives proposed by the Absurd did not align with the ideology of the Soviet Government, resulting in its classification as forbidden literature within the context of Soviet Armenian reality for an extended period. The study adopts an interdisciplinary approach, the material being analyzed in the context of mutual connections and relationships between Philosophy and Literary Studies. Այս վերլուծությունը նպատակ ունի աբսուրդի փիլիսոփայության համատեքստում քննել աբսուրդի դրամայի տեսական հարցադրումները, որոնք անմիջական աղերսներ ունեն էքզիստենցիալիզմի որոշ հիմնադրույթների հետ (գոյության անմտություն, անհատի դատապարտվածություն, մարդու անդեմացում): Աբսուրդի գրականությունը որպես փիլիսոփայական հասկացություն ուսումնասիրել ենք՝ հիմք ընդունելով էքզիստենցիալիզմի փիլիսոփայության մեջ աբսուրդ թատրոնի ստեղծման փաստը, որը ուղղակիորեն կապվում է աբսուրդի դրամային: Տրվել են նաև սպասման անհեթեթություն կամ դրամատուրգիական վակուում, աբսուրդի դրամա կամ անտիդրամա հասկացությունների սահմանումները: Համեմատական մեթոդի միջոցով անդրադարձ է կատարվել ինչպես հայ, այնպես էլ համաշխարհային (մասնավորապես, ֆրանսիական) դրամատուրգիային, որոնք ունեն աբսուրդի հատկանիշներ: Հոդվածում ընդգրկված հեղինակների ստեղծագործություններում աբսուրդը դիտարկվել է որպես փիլիսոփայական մեկնակետ: Ուսումնասիրությունը միջգիտակարգային է: Նյութը վերլուծվել է փիլիսոփայության, գրականագիտության և մարդաբանության միջև փոխադարձ կապերի ևառնչությունների համատեքստում: Հետազոտությունը չունի նախադեպ: Это исследование направлено на изучение теоретических изысканий Драмы Абсурда, которые непосредственно пересекаются с фундаментальными принципами экзистенциализма, в рамках Философии Абсурда. «Литература абсурда» — это уникальный ответ на философию экзистенциализма, нашедший свое выражение в конце 1940-х годов, когда во французской театральной жизни возникло новаторское движение, известное как «Театр абсурда», тесно связанное с «Драмой абсурда». . Первостепенной была забота о человеческом бытии, и жизненная позиция интеллигента, философско-эстетическая установка в этом вопросе была одна: показать бессмысленность человеческого существования. В центре внимания была нелепая личность, отчужденная от общества, вне нравственных и правовых норм. Это пессимистическое настроение создало мировоззрение, в котором стандарты и ценности были пересмотрены и переоценены. Однако идеи и взгляды, предложенные «Абсурдом», не соответствовали идеологии советского правительства, что привело к его классификации как запрещенной литературы в контексте советско- армянской действительности на длительный период. В исследовании используется междисциплинарный подход, материал анализируется в контексте взаимных связей и отношений между философией и литературоведением.