{"title":"Korespondencja abp Józefa Teodorowicza z bp. Henrykiem Przeździeckim z lat 1919–1937","authors":"J. Wołczański","doi":"10.15633/9788374388450.10","DOIUrl":null,"url":null,"abstract":"Bp Henryk Przeździecki (1873-1939) należał w okresie międzywojennym do elity Episkopatu Polski. Urodzony w Warszawie, po ukończeniu nauki szkolnej na szczeblu gimnazjalnym wstąpił do Seminarium Duchownego tamże, po czym przyjął 22 XII 1895 r. święcenia kapłańskie. Przez dwa lata pełnił nieoficjalnie wskutek bojkotu ze strony władz carskich funkcje duszpasterskie w parafiach: Maków k. Skierniewic, Warka, Przybyszewo oraz w szpitalu Warszawa-Praga. W latach 1897-1901 odbył studia w Akademii Duchownej w Petersburgu uzyskując stopień naukowy magistra teologii. Kolejne dwa lata spędził jako wikariusz warszawskich parafii: na Woli i pw. Trójcy Świętej na Solcu. Od roku 1903 do 1910 pracował w charakterze wykładowcy teologii, ekonomii oraz nauk społecznych w warszawskim Seminarium Duchownym. Następne pięć lat 1910-1915 poświęcił obowiązkom proboszcza parafii pw. św. Józefa w Łodzi liczącej ponad 25 tys. wiernych. W latach 1910-1912 i 1915-1916 przebywał w Rzymie odbywając praktykę w Kongregacji Biskupów oraz pełniąc funkcję relatora kondycji Kościoła katolickiego w Królestwie Polskim. Po powrocie w 1917 r. do Warszawy wszedł w skład Departamentu Spraw Politycznych Tymczasowej Rady Stanu. W roku 1918 watykańska Kongregacja dla Seminariów i Uniwersytetów nadała mu stopień doktora teologii1. U progu niepodległości Polski został powołany 24 IX 1918 r. na urząd biskupa podlaskiego, rezydując początkowo w Janowie Podlaskim, a od 1924 r. w Siedlcach. Okazał się wybitnym organizatorem życia społeczno-religijnego: w 1923 r. zwołał synod diecezjalny, w 1919 r. erygował Seminarium Duchowne w Janowie Podlaskim, w 1918 r. powołał do życia Muzeum Diecezjalne, utworzył ponad 60 parafii rzymskokatolickich i 12 parafii obrządku wschodniosłowiańskiego2. Na forum Episkopatu Polski odgrywał pierwszorzędną rolę w sferze organizacyjnej, animacyjnej i koordynacyjnej wszystkich ważniejszych inicjatyw pastoralno-kościelnych. W latach 1919-1926 pełnił obowiązki sekretarza Zjazdu Biskupów, popularnie określanego mianem sekretarza Episkopatu. Od roku 1926 do 1936 przewodniczył","PeriodicalId":346799,"journal":{"name":"Arcybiskup Józef Teoforowicz (1864-1938). Studia i materiały","volume":"10 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0000,"publicationDate":"1900-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":"0","resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":null,"PeriodicalName":"Arcybiskup Józef Teoforowicz (1864-1938). Studia i materiały","FirstCategoryId":"1085","ListUrlMain":"https://doi.org/10.15633/9788374388450.10","RegionNum":0,"RegionCategory":null,"ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":null,"EPubDate":"","PubModel":"","JCR":"","JCRName":"","Score":null,"Total":0}
Korespondencja abp Józefa Teodorowicza z bp. Henrykiem Przeździeckim z lat 1919–1937
Bp Henryk Przeździecki (1873-1939) należał w okresie międzywojennym do elity Episkopatu Polski. Urodzony w Warszawie, po ukończeniu nauki szkolnej na szczeblu gimnazjalnym wstąpił do Seminarium Duchownego tamże, po czym przyjął 22 XII 1895 r. święcenia kapłańskie. Przez dwa lata pełnił nieoficjalnie wskutek bojkotu ze strony władz carskich funkcje duszpasterskie w parafiach: Maków k. Skierniewic, Warka, Przybyszewo oraz w szpitalu Warszawa-Praga. W latach 1897-1901 odbył studia w Akademii Duchownej w Petersburgu uzyskując stopień naukowy magistra teologii. Kolejne dwa lata spędził jako wikariusz warszawskich parafii: na Woli i pw. Trójcy Świętej na Solcu. Od roku 1903 do 1910 pracował w charakterze wykładowcy teologii, ekonomii oraz nauk społecznych w warszawskim Seminarium Duchownym. Następne pięć lat 1910-1915 poświęcił obowiązkom proboszcza parafii pw. św. Józefa w Łodzi liczącej ponad 25 tys. wiernych. W latach 1910-1912 i 1915-1916 przebywał w Rzymie odbywając praktykę w Kongregacji Biskupów oraz pełniąc funkcję relatora kondycji Kościoła katolickiego w Królestwie Polskim. Po powrocie w 1917 r. do Warszawy wszedł w skład Departamentu Spraw Politycznych Tymczasowej Rady Stanu. W roku 1918 watykańska Kongregacja dla Seminariów i Uniwersytetów nadała mu stopień doktora teologii1. U progu niepodległości Polski został powołany 24 IX 1918 r. na urząd biskupa podlaskiego, rezydując początkowo w Janowie Podlaskim, a od 1924 r. w Siedlcach. Okazał się wybitnym organizatorem życia społeczno-religijnego: w 1923 r. zwołał synod diecezjalny, w 1919 r. erygował Seminarium Duchowne w Janowie Podlaskim, w 1918 r. powołał do życia Muzeum Diecezjalne, utworzył ponad 60 parafii rzymskokatolickich i 12 parafii obrządku wschodniosłowiańskiego2. Na forum Episkopatu Polski odgrywał pierwszorzędną rolę w sferze organizacyjnej, animacyjnej i koordynacyjnej wszystkich ważniejszych inicjatyw pastoralno-kościelnych. W latach 1919-1926 pełnił obowiązki sekretarza Zjazdu Biskupów, popularnie określanego mianem sekretarza Episkopatu. Od roku 1926 do 1936 przewodniczył