Free Your Mind

W poprzednim eseju starałem się wykazać, skąd się bierze i dlaczego zachodzi współcześnie proces fikcjonalizacji demokracji. Odniosłem się też do specyficznej sytuacji polskiej państwowości powojennej, państwowości funkcjonującej najpierw w obrębie totalnej fikcji „demokracji socjalistycznej” (rzeczywistość Potiomkina), a następnie przechodzącej fikcyjną transformację ustrojową. Fikcyjną z tych względów, że po poprzednim systemie 1) zachowującą antydemokratyczne i dezintegrujące naszą wspólnotę narodową mechanizmy, 2) zamieniającą monopol władzy na jej oligopol (kilka partii władzy – wchodzących ze sobą w zmowy szumnie nazywane koalicjami), 3) multiplikującą instytucje państwowe, 4) modyfikującą (jednopartyjnie sterowany) rynek medialny na podporządkowany oligopolowi i należałoby dodać: 5) „ukonstytuowaną” na fikcyjnym zestawie wartości. Ale nie próbowałem obszernie odpowiedzieć na pytanie, dlaczego nad Wisłą odbył się taki teatralny spektakl: tchnięcie życia w potiomkinowskie atrapy. Powiedziałem pokrótce, że „ojcowie demokratyzacji” wykazali się strachem przed autentyczną samorządnością milionów Polaków (przed ich zdolnością do samoorganizowania się i samodzielnego wyłonienia własnej reprezentacji rządzących) – w związku z tym „transformersi” zdecydowali, iż najlepiej i najbezpieczniej będzie zainstalować władzę obywatelom odgórnie. I tak zostało – prowizorkę utrwalono jako systemową procedurę III RP. Wspomniałem też o fascynacji eks-opozycjonistów instytucjami (peerelowskich) rządzących, które to instytucje „transformersi” przejmowali w 1989 r. z dobrodziejstwem inwentarza (niejednokrotnie zachowując nawet „stan osobowy” w postaci rozmaitych „zasłużonych państwowców”). To jednak za mało. Nie jest to pełny obraz motywacji „ojców demokratyzacji”.