Soyut Resim Sanatı: Eğilimler, Öğretiler ve Karşı İddia

1900’lerin basindan itibaren Rusya’dan Almanya’ya, Fransa’dan Birlesik Devletler’e dek neredeyse tum bati dunyasinin oncu akimi kabul edilen soyut resim, yalnizca yogun bir muhteva barindirmasi nedeniyle degil ama ayni zamanda bicimsel bir yenilik sundugu icin de en gozde sanat formu olarak deger gormustur. Dahasi, gerek akademik ortamlarda gerekse avan-garde olarak tabir edilip akademi karsitligiyla bilinen sanat cevrelerinde olsun soyut resim yapmak bir bakima oncu olmanin sarti haline gelmis ve hatta kimi donemlerde bu akim, tek gercek sanat olarak kabul edilmistir. Ilginctir; evrensel / esas doga formlarindan olusmasi ve ayni anda felsefi bir derinlige de sahip olmasi nedeniyle baskoseye oturtulmus olan bu sanat akimi, bir sure sonra, ustelik tam da bu nedenlerden dolayi gozden dusmustur. 1950’lerden sonra Ingiltere ve ozellikle de ABD’de kendini gosteren farkli bazi egilimler, soyut sanati asiri uhrevi, felsefi ve -tabir yerindeyse- ulvi oldugu gerekcesiyle topa tutmustur. Dune kadar, nesnel gercekciligin sanatin ahlakina yakismayan bir taklitcilik olarak gorulup kinandigi sanat ortamlari, birden bire ortaya cikan bu soyut / soyutlama karsiti gurubun nesnelcilik tutkusuyla saskina donmustur.