Dziecko jako byt pogranicza. Romantyczne ujęcie dziecka w kontekście edukacji

W artykule stawiamy tezę, że romantyczne ujęcie dziecka jest bliższe nowym koncepcjom demokracji i podmiotowości (Negri, Baridotti, Lewis) niż ujęcie dziecka w dyskursie obywatelskim. Wskazujemy, że dziecko romantyczne stanowi podmiot monstrualny, usytuowany pomiędzy światami. Dziecko jako monstrum, homo sacer (Agamben), stanowi specyficzny splot władzy i opozycji wobec niej. Jest uprzywilejowanym miejscem, w którym możliwe jest konstruowanie zewnętrza, exodus, będący praktyką exopedagogiczną (Lewis, Kahn). In this article we argue that the romantic notion of a child is closer to the new concepts of democracy and subjectivity (Negri, Baridotti, Lewis) than a child included in the discourse of citizenship. We show that a child is a romantic monstrous entity, situated between the worlds. The child as a monster, homo sacer (Agamben), it is a specific entanglement of the power and the opposition to it. The monster is the privileged place in which it is possible to construct the exterior – exodus – which is the practice of exopedagogy (Lewis, Kahn).