Herstel

Overweldigende ervaringen In één van mijn psychosen kon ik niet naar buiten. Daar was teveel beweging. Er waren teveel geluiden. Mijn hersenen konden al die prikkels niet in een volgorde van belangrijkheid plaatsen. Ik kon geen prioriteiten meer stellen. Alles kwam als even belangrijk binnen en ik moest op alles reageren. Dus bleef ik thuis. Daar begon ik vreemde dingen te zien. Ik zag structuren in de wereld die allerlei gebeurtenissen met elkaar verbonden in één logisch schema. Ik dacht dat de muziek op de radio boodschappen voor mij bevatte. Ik zag overal aanwijzingen voor naderend onheil. Er waren bijvoorbeeld veel vogels in mijn tuin. Ik dacht dat ze mijn ziel kwamen halen. Ik was schuldig. Voor al hun babies die het niet hadden gehaald, moest ik boeten met de dood. En ik zag mijn beste vriendin, die was overleden, op een wolk zitten. Ze zwaaide en lachte naar me en wachtte op een kans om mij mee te nemen... In die tijd maakte ik mee dat de wereld in slow motion bewoog, inclusief ikzelf. Mijn lijf bewoog heel langzaam. Als ik in mijn hoofd de wil had om mijn arm op te tillen, dan duurde het eeuwen voordat die boodschap mijn arm had bereikt. Het was net of ik in dik water zat en alleen in slow motion kon bewegen. Hetzelfde gold voor de beweging om mij heen: alles ging vertraagd. Dat waren heel beangstigende ervaringen die dagen aanhielden. Hoewel tijd in die toestand voor mij niet bestond. Ook de tijd bevond zich in dik water. Het is een soort luchtledigheid, niemandsland. Niet in het echte leven, maar ook niet dood.