‘Betrokken’ onderzoeksmethoden in criminologisch onderzoek

Criminologen werken veelal met verborgen of gemarginaliseerde populaties, waarbij ze zich verdiepen in gevoelige onderwerpen en transgressieve praktijken. Vaak proberen ze inzichten te verwerven in de ervaringen en de fenomenologie van criminaliteit, criminaliteitscontrole en slachtofferschap. Het criminologisch domein kenmerkt zich dan ook door levendige methodologische discussies, die zich ook afspelen in andere disciplines (bijvoorbeeld antropologie, sociologie en politieke wetenschappen, mediastudies, ontwikkelingsstudies, enz.). In de voor‐ bije decennia zien we talrijke methodologische innovaties én groeiende aandacht voor kwalitatieve onderzoeksmethoden (zie Decorte & Zaitch, 2016). Kritisch, reflexief en origineel werk is verricht door gebruik te maken van etnografie (klassieke etnografie, maar ook instant, liquid, multi-sited etnografieën (Ferrell, Hayward & Young, 2015), narratieve (Fleetwood, Presser, Sandberg & Ugelvik, 2019), visuele (Brown & Carrabine, 2017), sensory (McClanahan & South, 2020), participatieve (O’Neill, 2010) en online/virtuele (Hine, 2015) methoden – om er maar enkele te noemen. Deze ontwikkelingen zijn niet uitsluitend terug te brengen tot intellectuele spits‐ vondigheden en een streven naar innovatie omwille van nieuwigheid an sich. We hebben adequate tools en benaderingen nodig om de hedendaagse sociale realiteit en context te begrijpen. De huidige geglobaliseerde realiteit en de crisis van het kapitalisme en state governance brengen uiteenlopende soorten van sociale schade (Hillyard et al., 2004) met zich mee: ontwrichting, uitsluiting, toezicht, opslui‐ ting, verarming, geestdodend consumentisme, existentiële onzekerheid en groot‐ schalige milieuschade (Ferrell, 2009). Als we diepgaande inzichten in dergelijke fenomenen en dynamieken willen verwerven, zijn creatieve, reflexieve en inter‐ ventionistische epistemologieën en methodologieën essentieel. Meer en meer zijn (culturele) criminologen bezig met het innoveren van klassieke methoden, zoals open interviews, en het experimenteren met relatief nieuwe onderzoeksmetho‐ den zoals visuele methoden (inclusief het gebruik van films), online etnografie, biografische en narratieve methoden, netwerkanalyse, big data-onderzoek of PAR (participatief actieonderzoek). Tegelijkertijd mogen we niet uit het oog verliezen dat het veld van de criminologie – waar veel van de bovengenoemde onderwerpen aan bod komen – ook aan een ‘methodologisch fetisjisme’ lijdt (Ferrell, 2009). De dominante kwantitatieve onderzoeksmethoden zouden bovendien bijdragen aan mystificatie van de sociale realiteit en de politiek van het dagelijkse leven (Young, 2011). Dit vertaalt zich tevens naar een doorgedreven techniciteit van de ‘methoden’ van onze onder‐