O

Jan Paweł II podkreślił we wprowadzeniu do encykliki Redemptoris Mater, że „my, chrześcijanie u kresu drugiego tysiąclecia, świadomi jak bardzo opatrznościowy plan Trójcy Przenajświętszej jest centralną rzeczywistością Objawienia i wiary, czujemy potrzebę uwydatnienia szczególnej obecności Matki Chrystusa w dziejach”, a w jej zakończeniu dodał, że „Kościół [...] zwraca się zarazem do Odkupiciela i Jego Matki z wołaniem: «wspomóż»! Widzi bowiem Błogosławioną Bogarodzicę w zbawczej tajemnicy Chrystusa i swej własnej tajemnicy; widzi Ją głęboko zakorzenioną w dziejach ludzkości, w odwiecznym powołaniu człowieka, wedle tych opatrznościowych przeznaczeń, jakie Bóg odwiecznie z nim związał, widzi Ją po macierzyńsku obecną i uczestniczącą w licznych i złożonych sprawach, których pełne jest dzisiaj życie jednostek, rodzin i narodów; widzi Ją jako Wspomożycielkę ludu chrześcijańskiego w nieustannej walce dobra ze złem, by nie «upaść», a w razie upadku, by «powstać»”. Słowa te uwydatniają podstawową prawdę chrześcijańską, że Opatrzność Boża wpisana jest organicznie w historię stworzenia. Bóg nie tylko powołał „z nicości” do istnienia wszechświat, lecz „stwarza go w dalszym ciągu podtrzymując jego istnienie”. Dzieje się tak dlatego, że stworzenie, posiadając początkową dobroć i doskonałość, „nie wyszło całkowicie wykończone z rąk Stwórcy. Jest ono stworzone «w drodze» (in statu viae) do ostatecznej doskonałości, którą ma dopiero osiągnąć i do której Bóg je przeznaczył. Bożą Opatrznością nazywamy zrządzenia, poprzez które Bóg prowadzi swoje stworzenia do tej