De blinde vlek in praktijk en discussie rond orgaandonatie

Transplantatie en donatie van organen en weefsels en donatie ervan kunnen vandaag in onze maatschappij (zeker in België en Nederland) rekenen op een brede maatschappelijke aanvaarding. Over de jaren is de vraag naar transplantatie van organen almaar stijgende en de tekorten raken niet weggewerkt, zelfs niet in een land als België, nochtans een van de koplopers in Europa in orgaandonatie en transplantatie. Op diverse manieren probeerde en probeert de medische wereld dan ook de beschikbaarheid van organen te verhogen. Afgezien van levende orgaandonatie, vblijkbaar vooral tussen familieleden of bekenden, is er uiteraard de postmortale orgaandonatie. Het verhogen van postmortale orgaandonatie gebeurde en gebeurt onder meer via allerlei nieuwe juridische regelingen, bijvoorbeeld via nieuwe definities van de dood (zoals de hersendood), of via omschakeling van een ‘opting in’systeem naar een ‘opting out’systeem (dit laatste systeem fungeert in België al sinds 1986). Of de almaar stijgende vraag tot een blijvend tekort aan organen nen zijn, maar was er toen ik het raadpleegdezal leiden, hangt zeker ten dele af van andere dan louter juridische maatregelen, zoals (negatief) demografische ontwikkelingen, betere preventie van bepaalde ongevallen en betere behandeling van trauma’s, of (positief) nieuwe ontwikkelingen in de geneeskunde (gebruik van stamcellen bij het regenereren van organen bijvoorbeeld).