Ochrona suwerenności Narodu w czasie kryzysu konstytucyjnego

Abstract

Wynikające z kryzysu konstytucyjnego zagrożenia realizacji suwerenności Narodu można rozpatrywać w kilku kontekstach. Po pierwsze, trzeba zwrócić uwagę na konieczność ochrony woli Narodu jako suwerena w sprawach dotyczących podstawowych kwestii ustrojowych, której wyrazem są przepisy obecnie obowiązującej Konstytucji, podkreślając zarazem, że decyzję o takim a nie innym kształcie polskiego ustroju Naród podjął w 1997 r. najpierw przez przedstawicieli, a następnie bezpośrednio zatwierdzając Konstytucję w referendum. Po drugie, zagrożenia dla suwerenności Narodu można postrzegać w kontekście demokracji przedstawicielskiej, w odniesieniu do procesu wyłaniania przedstawicieli, jak również sposobu i procedur wykonywania przez nich władzy w imieniu Narodu. Po trzecie, można zastanawiać się też nad zagrożeniem suwerenności Narodu w kontekście zasady demokracji bezpośredniej rozumianej jako prawo wyrażania przez suwerena swojej woli także w okresie pomiędzy wyborami, m.in. w drodze referendum, jak też realizację innych przysługujących mu praw i wolności politycznych. Praktyka ustrojowa potwierdza, że podstawową rolę w ochronie suwerenności Narodu w różnych jej aspektach odgrywają sądy.