SÜNNİ POLİTİK TARİH YAZIMINDA İSMÂİLÎLERİN HETERODOKSLUĞU

Abstract

Abbâsiler, 3./9. yuzyilin baslarindan itibaren Sunni paradigmanin temellerini atarak, ona kavramsal acidan yeni bir veche kazandirmistir. Bu acidan Sunnet kavraminda da bir dizi degisiklikler olmustur. Nitekim Abbâsiler donemine kadar Sunnet, kisaca Hz. Peygamber’in soz ve fiillerini kastederken, 9.yy’dan itibaren ise bambaska bir mânâya evrilerek, ortodoksluga (dogru ogreti) delâlet etmeye baslamistir. Elbette ki bu durum, ehl-i Sunnet’den olmayanlarin “tekfir” edilmesine yol acmistir. Biz bu calismada ehl-i Sunnet’in politik anlamda nasil ortaya ciktigini, kendinden olmayanlari (Ismâilizm) tecrit etmek suretiyle nasil bir ogreti kurmaya calistigini anlatmaya calisacagiz. Bu anlamda ehl-i Sunnet’in kanon haline getirdigi tarihsel eserlerin ve kullandiklari argumanlarin, nasil tekfir araclari haline donustugunu somut orneklerle gostermeye calisacagiz.