Niecelowość wszczęcia postępowania egzekucyjnego

Abstract

Pogląd SN, jakoby art. 30 u.k.k. nie stanowił podstawy pobrania przez komornika sądowego opłaty egzekucyjnej od wierzyciela w przypadku umorzenia postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 824 § 1 pkt 2 k.p.c. ze względu na złożenie przez wierzyciela wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego po ogłoszeniu upadłości dłużnika, nie zasługuje na akceptację. Przyjęcie przez SN, że umorzenie postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 824 § 1 pkt 2 k.p.c. nie wymaga podjęcia przez komornika czynności, które można zakwalifikować jako działania składające się na „przeprowadzenie postępowania egzekucyjnego”, jest oparte na błędnym założeniu, że wierzyciel już we wniosku o wszczęcie egzekucji wskaże, że prawomocnym postanowieniem sądu została ogłoszona upadłość dłużnika. Tymczasem taka informacja nie jest przekazywana komornikowi przez wierzyciela, uzyskuje ją komornik na różnych etapach prowadzonego już postępowania egzekucyjnego. Gdyby nawet przyjąć, że informacja o upadłości dłużnika została zawarta we wniosku wierzyciela o wszczęcie egzekucji, to również komornik powinien pobrać od wierzyciela opłatę egzekucyjną na podstawie art. 30 u.k.k., bowiem ocena niecelowości wszczęcia postępowania egzekucyjnego w każdym przypadku jest przeprowadzana według stanu z chwili jego zainicjowania.