Działalność Stanisława Tynca na rzecz rozwoju historii wychowania po II wojnie światowej

Abstract

Artykuł poświęcony jest jednemu z zasłużonych polskich uczonych i nauczycieli akademickich, Stanisławowi Franciszkowi Tyncowi. W jego biografii naukowej i zawodowej należy wyróżnić dwa okresy: międzywojenny i powojenny. W tekście skoncentrowano się na ukazaniu jego działalności dotyczącej rozwoju historii wychowania po II wojnie światowej. Wówczas był on nauczycielem akademickim w Uniwersytecie Wrocławskim. W prezentowanej refleksji skupiono się na omówieniu jego aktywności naukowo-organizacyjnej i dydaktycznej związanej z nauczaniem historii wychowania. Naszkicowano jego zasługi w kształceniu młodej kadry naukowej. Zasygnalizowano także zagadnienie udziału Tynca w życiu naukowym środowiska historyków wychowania. Artykuł opracowano wykorzystując głównie materiały archiwalne znajdujące się w Archiwum Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, Archiwum Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz Archiwum Uniwersytetu Wrocławskiego. Dla omówienia podjętego tematu istotna okazała się korespondencja, recenzje i opinie autorstwa Tynca oraz dokumentacja jego działalności dydaktycznej. Ze źródeł tych można odczytać jego zasługi w rozwoju środowiska naukowego historyków wychowania oraz zrekonstruować zagadnienia nauczania historii wychowania.