Tekst literacki czy poufne wyznanie? Krasińskiego młodzieńcze autofikcje

Abstract

Tworczośc literacka Zygmunta Krasinskiego, zwlaszcza teksty z kregu tzw. prozy poetyckiej i wpisywane w listy wiersze, to jeden z najciekawszych przykladow zarowno romantycznego synkretyzmu rodzajowo-gatunkowego, jak i lączenia ze sobą w warstwie fabularnej autobiograficznego „ja” poety i wielu biografii wymarzonych. Oryginalnośc literackiego przekazu w przypadku autora Nie-Boskiej komedii wielokrotnie lączyla sie bowiem z intymnością poufnego wyznania, swego rodzaju szczerością „ustylizowaną”, narzucającą wypowiedzi  artystycznej charakterystyczne dla pisarstwa intymnego formy i struktury narracyjne. Poetycki idiom Krasinskiego ksztaltowal sie zatem nie tylko na kanwie niczym nieskrepowanej romantycznej wyobraźni, ale i w relacji do osobistych przezyc, codziennej autokontemplacji bądź prob rozpoznawania wlasnej tozsamości. Intymne „ja” poety wnikalo w przestrzen literacką, odciskając pietno na pisanych wowczas utworach, znosząc granice miedzy sztuką a zyciem prawdziwym. Utajona konfesyjnośc prozy Krasinskiego z lat trzydziestych oraz jego licznych wierszy konstytuowala tworczośc z pozoru banalną, nadmiernie egzaltowaną i stereotypową w duchu romantycznym, gestą jednak od znaczen i ukrytych symboli.