Specjalista psychoterapii uzależnień w postępowaniu karnym

Abstract

Od 2011 r. jest możliwość wprowadzenia do polskiej procedury karnej szczególnego uczestnika zwanego specjalistą psychoterapii uzależnień. Zadanie, jakie zostało określone przez ustawodawcę temu podmiotowi, zostało uregulowane w art. 70a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Zgodnie z zasadą leczyć zamiast karać, certyfikowany specjalista winien zebrać określone informacje od oskarżonego, które umożliwią organowi procesowemu zastosować w stosunku do niego alternatywne środki o charakterze leczniczo – terapeutycznym. Celem niniejszego artykułu jest wykazanie, że regulacja bardzo potrzebnego specjalisty w sprawach związanych z przeciwdziałaniem zjawiska narkomanii, zawiera niewłaściwie określoną jego pozycję w postępowaniu karnym. Autor koncentruje się na przedstawieniu zależności pomiędzy brakiem odpowiedniego stosowania przez organy procesowe instytucji zbierania informacji a brakiem określenia prawidłowego statusu specjalisty, jak również brakiem zabezpieczenia dla oskarżonego w tym zakresie jego gwarancji procesowych wchodzących w skład prawa do obrony. Zasadniczym wnioskiem płynącym z podejmowanych rozważań, jest postulat de lege ferenda związany z koniecznością nadania specjaliście psychoterapii uzależnień statusu biegłego w postępowaniu. Zmiana ta powinna mieć swoje odzwierciedlenie w ustawie karnoprocesowej, co pozwoli na wprowadzenie w przyszłości regulacji uniwersalnej, nie tylko ograniczającej się do wiadomości specjalnych dotyczących uzależnienia od środków psychoaktywnych, lecz również odnoszących się wszelkich innych uzależnień.