O dyskrecjonalnej władzy zarządzania procedurami podatkowymi

Abstract

Celem artykułu jest analiza przysługującej organom podatkowym dyskrecjonalnej władzy zarządzania procedurami podatkowymi – jej scharakteryzowanie i sformułowanie postulatów dotyczących jej prawnej regulacji i praktycznego wykorzystania. W badaniu zastosowano metodę dogmatycznoprawną; w szczególności przeprowadzono studium przypadku: dyskrecjonalności wszczęcia kontroli celno-skarbowej. Jak wykazano, dyskrecjonalność tego typu jest rozległa i wielopostaciowa, jest też słabo prawnie zdeterminowana. Jednym z jej przejawów jest swoboda uwzględniania w rozstrzyganiu spraw podatkowych szans na wygraną w sporze sądowym ze stroną postępowania. Ocena takich szans może prowadzić (i często rzeczywiście prowadzi) do zawarcia przez organ podatkowy ze stroną postępowania (podatnikiem) nieformalnej ugody procesowej w miejsce dalszego prowadzenia sporu. Większość przejawów dyskrecjonalności w zarządzaniu procedurami podatkowymi uchodzi uwagi polskiego ustawodawcy. Dyskrecjonalność ta powinna zostać poddana doktrynalnej analizie i prawnej regulacji. Zapewni to większą przejrzystość i kontrolowalność sposobu jej wykorzystania.