Efektywność i skuteczność studiów doktoranckich w publicznym szkolnictwie wyższym w Polsce

Abstract

W artykule podjeto probe oszacowania efektywności studiow doktoranckich w 58 publicznych szkolach wyzszych w latach 2010–2015 za pomocą modelu hybrydowego (lączącego podejście radialne i nieradialne) nalezącego do nieparametrycznej metody DEA. Dokonano rowniez oceny skuteczności bezpośredniej (od rozpoczecia studiow do uzyskania stopnia naukowego doktora) i pośredniej (od rozpoczecia studiow do wszczecia przewodu doktorskiego) studiow doktoranckich. Zarowno w przypadku pomiaru efektywności, jak i skuteczności zastosowano dwa modele empiryczne rozniące sie okresem badawczym. W pierwszym modelu empirycznym oszacowano efektywnośc i skutecznośc studiow w nominalnym czasie ich trwania (4 lata), zaś w drugim wydluzono okres badawczy o jeden rok. Wyniki badan wskazaly, ze tylko cztery uczelnie okazaly sie efektywnymi w pierwszym modelu i piec w drugim, natomiast zadna nie byla w pelni skuteczna. Prawdopodobnie na wiekszy poziom efektywności wplywa duza konkurencja miedzy uczelniami w najwiekszych aglomeracjach miejskich. Natomiast skutecznośc studiow doktoranckich jest w pewien sposob skorelowana z grupą, do ktorej nalezy dana szkola wyzsza (uczelnia techniczna, pedagogiczna itp.). Wydluzenie o rok okresu badawczego wplywa w wiekszym stopniu na poziom skuteczności niz efektywności studiow doktoranckich.