Kochając obiekty wdzięcznie niejasne. Teoria miłości Gherasima Luki

Abstract

Artykuł stanowi próbę zaprezentowania „teorii miłości” rumuńskiego artysty Gherasima Luki i wpisania jej w szerszy kontekst teoretycznoliterackich rozważań o przyjemności pisania/czytania. Z jednej strony prozy Luki zostają przeanalizowane pod kątem tematyzacji miłości i jej konceptualnego rozpracowywania: miłość – zdaniem pisarza – należy bowiem traktować jako najwyższy akt transgresji, aktywność rewolucyjną, pozwalającą na obnażenie mistyfikacji projektów tożsamościowych. Z drugiej strony miłość wpływa na kształt kompozycyjny i stylistyczny poematów Luki – formuje ich bujność i „rozwiązłość”, uzasadnia ekscentryczność składni oraz bogactwo słownictwa. Teoria miłości skupia zatem niczym w soczewce istotne problemy awangardowych poszukiwań Luki – pozwala budować świat labilny i ontologicznie niepewny, w którym relacje międzyludzkie, a także międzyobiektalne ulegają nieustannym przeobrażeniom, a język poetycki zostaje poddany próbie permanentnego eksperymentowania.