İTTİHAD-I İSLAM (PANİSLAMİZM) FİKRİNİN OSMANLI ve İRAN’DAKİ YANSIMALARI ile İKİ ÜLKE İLİŞKİLERİNE TESİRİ

Abstract

Yakınçağ Osmanlı tarih araştırmacıları ittihad-ı İslam kavramını açıklamaya çalışırken öncelikle bu kavramın daha çok II. Abdülhamid’in, Avrupalı büyük güçlere -ve en çok İngiltere’ye- karşı politik manevralarının bir parçası olarak siyasi/ideolojik bir gaye ile ortaya çıktığı üzerinde durmuşlardır. Bu düşünce ve analiz doğru olmakla birlikte ittihad-ı İslam veya batı literatüründe kullanıldığı üzere Panislamizm kavramının içeriği bundan öte anlamlar ihtiva etmektedir. Evvela ittihad-ı İslam yani İslam/Müslüman Birliği, siyasi/ideolojik olmaktan çok dini bir kavramdır ve referans noktasını Kuran’dan alır. Nitekim müfessirler Hucurat suresinin onuncu ayetindeki “Müminler ancak kardeştir…” ayetini, Müslümanların içte ve dışta aynı ülkü ve mefkureler etrafında bir ve beraber olmalarına dair emir (farz) şeklinde tefsir etmişlerdir. İslam Dini kendine inananlar arasında dil, ırk, renk ve coğrafya farkından kaynaklanan ayrılıkları kabul etmez. Bu açıdan Müslümanların birleşmesi anlamında kullanılan ittihad-ı İslam söylemi, İslam’ın 610 tarihinden itibaren çıkışı ile verdiği bir mesajdır.