DIJALOG IZMEĐU RELIGIJA: REALNA MOGUĆNOST ILI PUSTA ŽELJA?

Abstract

U radu se razmatraju mogućnosti dijaloga između religija s obzirom na njihovo autoritativno i apsolutno tumačenja sveta, te sukobima opterećenu prošlost. Kratak istorijski osvrt na neke oblike dijaloga između religija pokazuje na teorijskom (doktrinarnom) nivou neprikosnovenost granica koje ih dele. U ’praksi’ se, međutim, pokazuje da te granice mogu biti porozne, što je ilustrovano primerima svetaca sa dvojnim identitetom odnosno svetilišta koja pohode hodočasnici različitih religija čime, indirektno, ostajući u okvirima svog religijskog identiteta, samim svojim prisustvom na svetom mestu religijskog drugog vode neku vrstu (neverbalnog) ’dijaloga’. Da li onda i drugi oblici religijske prakse mogu naći mesto u međureligijskom dijalogu? Ne umanjujući realnost istorijskih okolnosti koje su definisale često negativne odnose između religija, promenom naglaska sa spoljašnjih na unutrašnje veze između religijskih tradicija zasnovanih na iskustvenom aspektu vere, bilo kroz obrede (kao u navedenim primerima) ili kroz razmenu iskustava u molitvenoj i kontemplativnoj praksi, moglo bi se postići bolje razumevanje religijskog Drugog.