A general clause of good conduct as one of the conditions for practising the profession of an attorney-at-law

Abstract

Dobre obyczaje to konstrukcja normatywna klauzuli generalnej, która stanowi istotne zagadnienie z perspektywy Kodeksu etyki radcy prawnego i problematyki wykonywania zawodu radcy prawnego. Odsyłają one do niedookreślonych kryteriów i ocen pozaprawnych. Choć ze swej natury jest to nieostre i kontekstowe pojęcie, to odgrywa jednak istotną rolę w kształtowaniu właściwych postaw etycznych radcy prawnego. Obowiązek odkodowania dobrego obyczaju spoczywa na okręgowych sądach dyscyplinarnych, Wyższym Sądzie Dyscyplinarnym i na Rzeczniku Dyscyplinarnym. Czynności zawodowe podejmowane przez radcę prawnego niejednokrotnie prowadzą do pytań, w jaki sposób powinien on zachować się w konkretnej sytuacji. Głównym celem artykułu jest analiza klauzuli generalnej dobrych obyczajów w ujęciu teoretycznym i praktycznym w kontekście wykonywania czynności zawodowych przez radcę prawnego. W opracowaniu wykorzystano metody badawcze adekwatne do przyjętych założeń badawczych, tj. metodę analizy terminologiczno-pojęciowej, analizy formalno-dogmatycznej i analizy uzasadnień orzeczeń sądowych.