Śródlądowe punkty tankowania LNG w polityce energetycznej Unii Europejskiej

Abstract

Zaplecze importowe skroplonego gazu ziemnego w portach morskich państw członkowskich UE jest dobrze rozwinięte. Dostawy LNG zwiększają bezpieczeństwo energetyczne. Gaz ziemny podczas spalania powoduje mniejsze zanieczyszczenie powietrza atmosferycznego niż ropopochodne paliwa płynne. Rozszerzenie stosowania LNG poprawi bezpieczeństwo ekologiczne, dlatego rozważania skupiono na śródlądowej infrastrukturze skroplonego gazu ziemnego. Postawiono dwa pytania badawcze: czy UE dąży do wdrożenia LNG jako paliwa silnikowego w żegludze śródlądowej, czy buduje się punkty tankowania LNG w portach śródlądowych? Do rozwiązania problemów badawczych zastosowano metodę analizy oraz syntezy. W artykule określono determinanty rozwoju unijnej infrastruktury paliw alternatywnych. Zwrócono uwagę na konsekwencje środowiskowe intensywnego wykorzystywania transportu w różnych działach gospodarki. Wykazano konieczność zastąpienia wysokoemisyjnych środków przewozowych niskoemisyjnymi, któremu musi towarzyszyć tworzenie sieci punktów tankowania LNG. Scharakteryzowano strukturę punktu tankowania i system dystrybucji skroplonego gazu ziemnego. Przybliżono obecne wymagania konstrukcyjne siłowni statków żeglugi śródlądowej oraz bunkrowania LNG w portach rzecznych. Przestudiowano przypadek implementacji ciekłego gazu ziemnego do transportu śródlądowego na Renie i Dunaju. W podsumowaniu wnioskowano o przyspieszenie procesu tworzenia unijnej infrastruktury LNG warunkującej rozwój niskoemisyjnej żeglugi śródlądowej.