Karalność uwolnienia się więźnia oraz udzielenia mu pomocy w ucieczce na ziemiach polskich pod zaborami

Abstract

W artykule omówiono regulacje prawne odnoszące się do zjawiska ucieczek osób legalnie pozbawionych wolności obowiązujące w poszczególnych zaborach w okresie od I rozbioru do odzyskania przez Polskę niepodległości, a także w Królestwie Polskim, Księstwie Warszawskim i Rzeczypospolitej Krakowskiej. Poprzez analizę wskazanych rozwiązań oraz porównanie ich do unormowań przyjętych w polskim Kodeksie karnym z 1932 r. autor starał się ustalić, czy, a jeśli tak, to jak bardzo, wzorowano się na prawodawstwach zaborczych przy tworzeniu pierwszej ustawy karnej niepodległej Polski. Ostatecznie doszedł do wniosku, że unormowania zawarte w art. 150 i 151 k.k. z 1932 r. nie były wprost wzorowane na którejkolwiek z kodyfikacji zaborczych ani nie stanowiły połączenia różnych rozwiązań byłych państw zaborczych.