Wychowanie osoby

Abstract

Kultura postmodernistyczna zdaje się kwestionować sens wychowania osoby, podając w wątpliwość cele wychowania, które wykraczają poza przygotowanie do zaspokajania doraźnych potrzeb oraz negocjowania promowanej przez liberalizm umowy społecznej. Ten kryzys w kwestii wychowania odnosi się zatem do kwestii antropologicznej, do trudności z odpowiedzią na pytanie o istotę człowieczeństwa, sięgającą głębiej niż teorie ewolucjonistyczne; z odpowiedzią, która sięgałaby istotyosoby jako imago Dei. Niniejszy tekst stanowi fragment książki: Człowiek postmodernistyczny. Technologia, religia, polityka (rozdział 4). Autor wprowadza najpierw we współczesny kontekst refleksji nad człowiekiem, aby z tej perspektywy podjąć kwestię wychowania. Jest ono związane przede wszystkim z odkrywaniem prawdy, stanowiącej punkt odniesienia dla rozwoju sumienia. Owa prawda nie jest jednak wytwarzana przez człowieka, ale odkrywana w Bogu, jeżeli podmiot odnosi się do niego w relacji miłości. Prowadzenie wychowanka do odkrycia tej prawdy wymaga od wychowawcy powrotu do idei greckiej paidei. Tylko wówczas możliwe będzie przezwyciężenie współczesnego modelu kształcenia, zorientowanego na cele instrumentalne, i powrót do właściwego humanizmu, którego istotą jest budowanie osoby.