Trzy podejścia sceniczne do „Beniowskiego” Słowackiego. Pieśń ujdzie cało?

Q4 Social Sciences

Litteraria Copernicana Pub Date : 2022-11-05 DOI:10.12775/lc.2022.030

Jagoda Hernik Spalińska

{"title":"Trzy podejścia sceniczne do „Beniowskiego” Słowackiego. Pieśń ujdzie cało?","authors":"Jagoda Hernik Spalińska","doi":"10.12775/lc.2022.030","DOIUrl":null,"url":null,"abstract":"Artykuł dotyczy poematu dygresyjnego Juliusza Słowackiego Beniowski, który powstał w 1841 roku i od 1942 roku jest jednym z częściej wystawianych poematów romantycznych na polskich scenach. Tekst omawia realizacje trzech twórców: Mieczysława Kotlarczyka (1942, 1945, 1949, 1959), Adama Hanuszkiewicza (1971, 1975) i Małgorzaty Warsickiej (2018). Beniowski jako romantyczne dzieło otwarte daje możliwość stworzenia autorskiej adaptacji bez naruszania treściowej i ideowej tkanki poematu. Trzy omówione style wystawienia pokazują, w jaki sposób poemat ten wpływa nie tylko na osobiste, ale i nowoczesne myślenie twórcze. U Kotlarczyka szukanie scenicznego kształtu dla poematu Słowackiego dało efekt formy rapsodycznej inspirowanej Lekcją XVI Mickiewicza, przypominającej współczesny storytelling. Hanuszkiewicz podniósł aspekt rodzajowej szlachetczyzny z elementami popkultury. Małgorzata Warsicka sięgnęła po estetykę „niesamowitej Słowiańszczyzny” w formie kobiecego oratorium. Realizacje Beniowskiego ukazują bowiem również przemiany mentalne, jakim ulega polskie społeczeństwo. Od nieomal religijnego rapsodu Kotlarczyka, poprzez popkulturowy kabaret z elementami szlachetczyzny Hanuszkiewicza, po feministyczny manifest Warsickiej wsparty przedchrześcijańską kulturą ukraińską. Każda realizacja była na swój sposób nowoczesna, autorska i wierna oryginałowi zarazem.","PeriodicalId":34776,"journal":{"name":"Litteraria Copernicana","volume":" ","pages":""},"PeriodicalIF":0.0000,"publicationDate":"2022-11-05","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":"0","resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":null,"PeriodicalName":"Litteraria Copernicana","FirstCategoryId":"1085","ListUrlMain":"https://doi.org/10.12775/lc.2022.030","RegionNum":0,"RegionCategory":null,"ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":null,"EPubDate":"","PubModel":"","JCR":"Q4","JCRName":"Social Sciences","Score":null,"Total":0}

引用次数: 0

Abstract

Artykuł dotyczy poematu dygresyjnego Juliusza Słowackiego Beniowski, który powstał w 1841 roku i od 1942 roku jest jednym z częściej wystawianych poematów romantycznych na polskich scenach. Tekst omawia realizacje trzech twórców: Mieczysława Kotlarczyka (1942, 1945, 1949, 1959), Adama Hanuszkiewicza (1971, 1975) i Małgorzaty Warsickiej (2018). Beniowski jako romantyczne dzieło otwarte daje możliwość stworzenia autorskiej adaptacji bez naruszania treściowej i ideowej tkanki poematu. Trzy omówione style wystawienia pokazują, w jaki sposób poemat ten wpływa nie tylko na osobiste, ale i nowoczesne myślenie twórcze. U Kotlarczyka szukanie scenicznego kształtu dla poematu Słowackiego dało efekt formy rapsodycznej inspirowanej Lekcją XVI Mickiewicza, przypominającej współczesny storytelling. Hanuszkiewicz podniósł aspekt rodzajowej szlachetczyzny z elementami popkultury. Małgorzata Warsicka sięgnęła po estetykę „niesamowitej Słowiańszczyzny” w formie kobiecego oratorium. Realizacje Beniowskiego ukazują bowiem również przemiany mentalne, jakim ulega polskie społeczeństwo. Od nieomal religijnego rapsodu Kotlarczyka, poprzez popkulturowy kabaret z elementami szlachetczyzny Hanuszkiewicza, po feministyczny manifest Warsickiej wsparty przedchrześcijańską kulturą ukraińską. Każda realizacja była na swój sposób nowoczesna, autorska i wierna oryginałowi zarazem.

查看原文本刊更多论文

“Beniowski”Slovakki的三个阶段方法。这首歌可以吗？

这篇文章涉及胡柳斯·斯沃瓦基·贝尼奥夫斯基的题外话诗，写于1841年，是自1942年以来波兰最常展出的浪漫主义诗歌之一。本文讨论了三位艺术家的作品：Mieczysław Kotlarczyk（1942年、1945年、1949年、1959年）、Adam Hanuszkiewicz（1987年、1975年）和Ma 322; gorzata Warsicka（2018年）。《贝尼奥夫斯基》作为一部浪漫主义的开放作品，在不违反诗歌内容和意识形态组织的情况下，有机会进行原创改编。讨论的三种展览风格展示了这首诗如何不仅影响个人，而且影响现代创作思维。Kotlarczyk为斯洛伐克诗歌寻找舞台形状，产生了一种受Mickiewicz的《第十六课》启发的说唱形式，让人想起当代故事。Hanuszkiewicz用流行文化的元素提升了普通贵族的形象。马戈扎塔·瓦西卡以女性清唱剧的形式达到了“令人惊叹的斯拉夫地区”的美学。贝尼奥夫斯基的作品也展示了波兰社会正在经历的心理变化。从Kotlarczyk近乎宗教的说唱，到一个带有Hanuszkiewicz贵族元素的流行文化歌舞表演，再到Warsicka由前基督教乌克兰文化支持的女权主义宣言。每一种实现都以其独特的方式现代、新颖，同时又忠实于原作。

本文章由计算机程序翻译，如有差异，请以英文原文为准。

求助全文

约1分钟内获得全文求助全文

来源期刊