Działalność opiekuńczo-wychowawcza Urszuli Ledóchowskiej i Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego (SJK) na ziemiach polskich w latach 1920–1939

Abstract

Artykuł stanowi próbę analizy działalności opiekuńczo-wychowawczej, jaką prowadziła w okresie międzywojennym matka Urszula Ledóchowska oraz siostry z nowo powstałego Zgromadzenia Sióstr Urszulanek SJK (inaczej urszulanek szarych). Działania, jakie wówczas podejmowała matka Założycielka i jej zakonnice, przyczyniły się do podniesienia jakości życia dzieci i młodzieży. Sieć zakładów opiekuńczych, świetlic, burs, akademików, przedszkoli oraz działalność katechetyczna czy ta z zakresu pomocy społecznej miały ogromny wpływ na wyrównywanie szans edukacyjnych pozbawionych wszelkich możliwości rozwoju dzieci sierocych, z rodzin ubogich czy tych bez należytej troski ze strony rodziców. Mówiąc o okresie międzywojnia w kontekście pracy opiekuńczo-wychowawczej, należy zaznaczyć, że rola, jaką odegrały w niej szare urszulanki, jest niebagatelna ze względu na aspekt odtwarzania zniszczonej działaniami wojennymi infrastruktury opiekuńczo-wychowawczej na terenach Rzeczypospolitej. Urszulanki, otwierając i prowadząc placówki dla dzieci i młodzieży, wpisywały się bardzo mocno w szeroko rozumiany nurt odbudowy kraju, pogrążonego w zapaści gospodarczo-ekonomicznej, edukacyjnej, a także moralno-duchowej.