HEMŞİRELER İLE BAKIM VERİCİLER ARASINDA ALGILANAN İLETİŞİM ENGELLERİ: PEDİATRİ KLİNİKLERİ ÖRNEĞİ

Abstract

Bu çalışmada pediatri kliniklerinde çalışan hemşireler ile çocuğu bu kliniklerde yatarak tedavi olan bakım vericilerin algıladıkları iletişim engellerinin belirlenmesi amaçlandı. Bir üniversite hastanesinde yürütülen tanımlayıcı çalışmanın örneklemini 59 hemşire ve 203 bakım verici oluşturdu. Çalışmanın verileri “Katılımcı Soru Formu” kullanılarak yüz yüze görüşme tekniği ile toplandı. Çalışmaya katılan hemşirelerin yaş ortalaması 35.23+7.37, %93.2’si kadın, %61’i evli, %76.3’ü en az lisans mezunu olduğu, %16.9’unun hemşire olarak çalışmaktan memnun olmadığı, %62.7’sinin eğitim sürecinde iletişim becerilerine yönelik eğitim aldığı ve %27.1’inin bakım vericiler ile iletişim kurarken güçlük yaşadığını düşündüğü saptandı. Bakım vericilerin yaş ortalaması 35.25+7.16, %83.7’si kadın, %57.2’si ev hanımı ve %19.7’sinin hemşireler ile iletişim kurarken güçlük yaşadığı belirlendi. Hemşirelerin %96.6 yoğun çalışma, %93.2’si yorgun olması, %93.2’si ortamın kalabalık ve gürültülü olmasına bağlı bakım vericiler ile iletişim kurmakta zorlandıkları saptandı. Bakım vericilerin ise %90.1’i hemşirelerin kendilerine güler yüzle davranmadığı, %86.7’sinin ise yeterli ilgi göstermediği için iletişim kurmakta zorlandıkları belirlendi. Hemşirelerin cinsiyeti, eğitim durumu ve medeni durumu ile bakım vericiler ile iletişim kurarken güçlük yaşama durumu arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık saptandı (p<0.05). Sonuç olarak kliniklerde çalışan hemşire sayısının artırılması, çalışma saatlerinin düzenlenmesi ve hemşirelerin terapötik iletişim becerilerinin geliştirilmesi amacına yönelik çalıştıkları kurumlarda planlı ve düzenli eğitimler düzenlenmesi önerilmektedir.