Ekobójstwo – wielowymiarowe zagrożenie dla środowiska

Abstract

Ekobójstwo powoduje niszczenie ekosystemów, dewastację siedlisk flory i fauny. Według holistycznego punktu widzenia wszystkie elementy ekosystemu są niezbędne i łącznie przyczyniają się do funkcjonowania przyrody jako całości w sposób harmonijny i zorganizowany. Bezwiedne przyjmowanie koncepcji, według której człowiek miał podporządkować sobie przyrodę doprowadziło do sytuacji, w której racjonalność i zasady moralne zaczęły być wypierane przez rywalizację o władzę, terytorium i surowce naturalne. Ekspansja rolnictwa, gospodarki i przemysłu przesłoniły wartości ekologiczne, uwydatniając ekonomię i militaryzm. Celem artykułu jest omówienie ewoluowania norm prawnych i dotychczasowego sposobu rozumienia ekobójstwa na forum międzynarodowym. Podczas rozważań zostaną wykazane przeobrażenia w paradygmacie analizowanego zjawiska, z których wynika, iż ekobójstwo podlega dynamicznym zmianom, stanowiąc zagrożenie dla funkcjonowania człowieka i przyrody w sposób skumulowany. W trakcie wywodów będzie uzasadniane twierdzenie, iż ekobójstwo stanowi zbrodnię przeciwko przyrodzie i środowisku  życia człowieka. Ze względu na kruchość ekosystemów wiele szkód wyrządzonych w środowisku może być nieodwracalna. W prawie międzynarodowym dotychczas nie przeprowadzono normatywizacji ekobójstwa. Brak skorelowanych regulacji i strategii utrudnia działania zapobiegawcze i ochronne. Podczas rozważań omówiono normy, które mogą okazać się wsparciem w budowaniu nowego paradygmatu ochrony przyrody w kierunku ekologicznego porządku publicznego. W celu wdrażania działań ochronnych w sposób perspektywiczny, warstwa materialnoprawna i proceduralna potrzebuje spoiwa w postaci aksjologii wynikającej z naturalnego porządku. Przeformułowanie dotychczasowego punktu odniesienia w prawie i mechanizmach ochrony środowiska stanowi konieczność o charakterze cywilizacyjnym.