The Genoese Predicament: Christian–Muslim Communication in the Annales Ianuenses ( c. 1099–1293)

IF 0.4 2区 哲学 N/A RELIGION
Daniel G. König
{"title":"The Genoese Predicament: Christian–Muslim Communication in the <i>Annales Ianuenses</i> ( <i>c.</i> 1099–1293)","authors":"Daniel G. König","doi":"10.1080/09596410.2023.2261250","DOIUrl":null,"url":null,"abstract":"ABSTRACTBuilding on research that presents Jews and Muslims as an integral part of Genoese history, this article analyses the development of Genoese–Muslim interaction in the twelfth and thirteenth centuries to understand the challenges of interreligious communication in the pre-modern Mediterranean. It treats the Annals of Genoa as a collective psychogramme that provides insight into the commune’s shifting attitudes towards Muslims. While acknowledging the Annals’ obvious biases, the article argues that the multiple authors of this work of historiography faithfully depicted the problems encountered by the Genoese in their communication with Muslim interlocutors from the perspective of those in power. Consequently, the Annals allow us to trace how Genoa established cooperative relations with Muslim-ruled North Africa in the wake of the First Crusade and how it successfully weathered turbulences caused by political shifts in the Mediterranean of the late twelfth and early thirteenth century. The Annals suggest that the destabilization of the western Mediterranean and intensifying inner-Christian strife began to jeopardize Genoese communication with Muslim-ruled societies in the 1230s. During the remainder of the thirteenth century, it seems, the commune was torn between different loyalties and thus unable to pursue a coherent communicative approach to Muslim-ruled societies.KEYWORDS: Christian–Muslim relationscommunicationcrusadesGenoainterreligious relationstransmediterranean trade Disclosure StatementNo potential conflict of interest was reported by the author(s).Notes1 Jehel, Les Génois; Jehel, L’Italie et le Maghreb, 38–43, 58–69; Balard, ‘L’empire génois’; Balard, ‘Genoese Expansion’; and Valérian, ‘Gênes, l’Afrique et l’Orient’.2 See, e.g. Jehel, ‘Jews and Muslims’; Amitai, ‘Diplomacy’.3 Imperiale di Sant’Angelo, Caffaro; Holder-Egger, ‘Vorrede’; Caro, ‘Zur Kritik’; Vito, ‘Le glorie di Genova’; Dotson, ‘Genoese Civic Annals’; Dotson, ‘Caffaro’; Hall and Phillips, ‘Introduction’; and Haug, Annales Ianuenses.4 Arnaldi, ‘Caffaro’; Petti Balbi, ‘Caffaro’; and Airaldi and Mallett, ‘Caffaro of Genoa’.5 Annales Ianuenses, vol. 1, 3.6 Airaldi, ‘Nasello, Oberto’.7 Bezzina, ‘Ogerio, Pane’.8 Filangieri, ‘Marchisio Scriba’.9 Nuti, ‘Doria, Iacopo’.10 Overview on the authors in Annales Ianuenses, vol. 1, XXXI–XXXII; ibid., vol. 3, XIV–XVII; and ibid., vol. 4, XI–CXII.11 Ibid., vol. 1, a. 1101, 10, 12.12 Ibid., 12.13 Ibid., 10.14 Jehel, L’Italie et le Maghreb, 13–36; Metcalfe, Muslims of Medieval Italy, 4–69; Kreutz, Before the Normans, 18–101; Pryor, Geography, Technology, and War, 102–8; and Jäckh, ‘848: Decision’.15 Jehel, L’Italie et le Maghreb, 28–31. See König, Arabic-Islamic Views, 290, for the Arabic-Islamic documentation. Also see Liutprandus Cremonensis, ‘Antapodosis’, lib. IV, cap. V, 105.16 Bruce, ‘Politics of Violence and Trade’; Cowdrey, ‘Mahdia Campaign’.17 Caffaro, ‘De liberatione’, 99–100.18 Annales Ianuenses, vol. 1, a. 1101, 10: ‘interficiendus ille quidem per uindictam est, qui legi Dei contrarius est et legem suam destruere pugnat; si interfectus est, legi Dei contrarium non est; quia Deus: “michi uindictam et ego retribuam; percutiam, et ego sanabo, et non est qui de manu mea possit eruere.” ideoque petimus, ut terram beati Petri nobis reddatis, et dimittemus uos incolumes cum personis et rebus uestris recedere, quod si non feceritis Dominus percutiet uos suo gladio, et iuste interfecti eritis.’ Cf. Liber Deuteronomii, cap. 32, v. 35: ‘mea est ultio et ego retribuam’; ibid., v. 39: ‘percutiam et ego sanabo et non est qui de manu mea possit eruere.’19 Annales Ianuenses, vol. 1, a. 1146, 33–5; ibid., a. 1147, 35: ‘et ceperunt Almariam bellando et Sarracenos uincendo et interficiendo (…)’; and ibid., a. 1148, 36.20 Ibid., a. 1154, 39: ‘Sarracenos detruncando et interficiendo pro eorum superbia, fere omnes interfecti fuerunt.’ With regard to its grammar, the sentence does not define exactly whether it was the Almohads or the Genoese who were almost all killed. The ensuing Almohad reaction of sending the Genoese ship back to Genoa via Sardinia suggests that the Genoese crew of one single ship were not able to defend themselves against the crews of nine Almohad ships, especially since Caffaro describes this incident as one of the calamities that befell Genoa in this year (p. 40).21 For the peace treaty, extant in its Latin version, see de Sacy, ‘Pièces diplomatiques’, 3–5. It is not mentioned in the Annals, cf. Annales Ianuenses, vol. 1, a. 1149, 36.22 Annales Ianuenses, vol. 1, a. 1101, 9–10: ‘domini, uos qui estis magistri et doctores Christiane legis, quare precipitis uestratibus ut nos interficiant et terram nostram tollant, cum in lege uestra scriptum sit ut aliquis non interficiat aliquem formam Dei uestri habentem, uel rem suam tollat et si uerum est, quod in lege uestra scriptum sit hoc, et nos formam Dei uestri habemus, ergo contra legem facitis.’23 Ibid., a. 1154, 39.24 We have no other evidence for what this peace treaty actually implied aside from two notarial documents testifying to the commercial activity of Genoese merchants in Tunis and Tripolis in 1155 and 1157. See de Mas Latrie, Traités de paix, vol. 1, cap. IV, doc. I, 106: ‘Georgii Sana eunte Tunisim et redeunte inde’ (2 September 1155); ibid.: ‘debet ire laboratum Tripolim’ (6 June 1157).25 Annales Ianuenses, vol. 1, a. 1161, 61.26 Ibid., 62; de Mas Latrie, Traités de paix, vol. 1, 108.27 Note, however, that, in 1167, ‘Saracen ships’ encountered a Genoese fleet about to engage in combat with a Pisan fleet and fled helter-skelter. See Annales Ianuenses, vol 1, a. 1167, 202.28 Ibid., a. 1162, 67.29 Ibid., a. 1165, 186: ‘apparuit nauis Pisanorum de Buzea rediens, quam ceperant;’ ibid., a. 1172, 255: ‘ceperant nauim nostram que de Buzea uenerat (…).’30 Annales Ianuenses, vol. 2, a. 1177, 11: ‘consules Rubeum de Volta legatum ad Salahadinum regem Egypti miserunt, cum quo pacem fìrmauit.’31 Röhricht, ‘Zur Geschichte’, 576; Wagendorfer, ‘(Teil-)Überlieferung des Saladin-Briefs’, 582–4.32 Thomsen, Burchards Bericht.33 Annales Ianuenses, vol. 2, a. 1179, 13; Menache, ‘Papal Attempts’, 238–240.34 However, see Valérian, ‘Gênes, l’Afrique et l’Orient’, 837, who believes that trade was interrupted during the Third Crusade.35 Annales Ianuenses, vol. 2, a. 1187, 23–4.36 Ibid., a. 1188, 29.37 Ibid., a. 1189, 30: ‘transfretauit ad succursum terrae Suriae (…).’38 Ibid., a. 1188, 26: ‘ad regem Maiorice, cum quo ad honorem lanuensis urbis pacem usque ad annos xx firmauit, sicut in instrumentis latinis et sarracenicis litteris inde confectis redactum est (…).’ The treaties of 1181 and 1188 are edited in de Sacy, ‘Pièces diplomatiques’, 7–13 (a. 1181), 14–18 (a. 1188).39 Annales Ianuenses, vol. 2, a. 1191, 38: ‘misit Angelotum Vicecomiten legatum ad regem Maioricae (…).’40 Ibid., a. 1194, 49: ‘dum nauis quedam ditissima lanuensium de Septa Alexandriam properaret, Pisani cum nauibus suis et cursalibus portus Bonifacii (…) eam persequendo ceperunt.’41 Ibid., 50: ‘Ianuenses cum exercitu suo uersus Cathanensium ciuitatem, que reddiderat se et impugnabatur a Sarracenis et exercitu reginae uxoris quondam regis Tanclerii tenuerunt, et Sarracenorum exercitum inde eiecerunt de campo et fugauerunt.’42 Menache, ‘Papal Attempts’, 243–4.43 Annales Ianuenses, vol. 2, a. 1212, 124–5.44 Ibid., a. 1219, 154.45 Ibid., a. 1223, 192.46 Ibid., a. 1221, 178–9.47 Ibid., a. 1204, 92.48 Ibid., a. 1211, 118.49 Ibid., a. 1223, 192.50 Identified as Abū al-ʿAlāʾ by Pattison, ‘Trade’, 93. He cannot be identified with the Almohad caliph Abū al-ʿUlā al-Maʾmūn (r. 624–630/1227–1232), since Ibn Khaldūn claims that he died in Shaʿbān 620/September 1223. See Ibn Khaldūn, Tārīkh, vol. 6, 377–9, here: 378, who writes the name as Abū al-ʿUlā; see also Ibn Khaldoun, Histoire, vol. 2, 292–5, here: 295.51 Annales Ianuenses, vol. 2, a. 1223, 189–92. See Jehel, Les Génois, 55, 63–5; Epstein, Genoa, 112–13; Pattison, ‘Trade’, 59–61.52 Annales Ianuenses, vol. 3, a. 1231, 56–7; Jehel, Les Génois, 68; Pattison, ‘Trade’, 62.53 Annales Ianuenses, vol. 3, a. 1231, 57.54 Ibid., a. 1233, 68.55 On the Calcurini, see Claverie, ‘Pour en finir’, who identifies them as natives of Collioure employed by the lord of Roussillon. Epstein, Genoa, 122–3, regards the Calcurini as ‘Christian mercenaries’ fighting on behalf of the ‘king of Morocco’. This is partly confirmed by Jehel, Les Génois, 68, who inserts the affair of Ceuta into its North African context, but also accepts the Annals’ claim that the Calcurini presented themselves as crusaders.56 Annales Ianuenses, vol. 3, a. 1234–1235, 72–4.57 Ibid., a. 1235, 74–6.58 See Pattison, ‘Trade’, 61–8, for an engagement with both Latin and Arabic sources on the event.59 Annales Ianuenses, vol. 3, a. 1242, 124.60 Ibid., a. 1232, 62–6.61 Tolan, ‘Ramon de Penyafort’s Responses’, 172–3, 184.62 Annales Ianuenses, vol. 3, a. 1238, 88–9063 Ibid., a. 1240, 98.64 Ibid., a. 1241, 104.65 Ibid., 104, 118.66 Ibid., a. 1243, 148.67 Ibid., a. 1244, 153: ‘omnes autem qui audiebant et uiderant hec, dicebant: ecce guerram habemus cum domino imperatore et cum omnibus gentibus, et de nouo guerram incipimus cum domino papa; necesse habemus Saracenorum nel Iudeorum auxilium implorare quousque guerram facimus omnibus christianis.’68 Ibid., 151.69 Ibid., a. 1245, 161–2.70 Ibid., a. 1246, 168.71 Ibid., a. 1248, 178; Historia diplomatica Friderici Secundi, vol. 6,1, 465–7; Jackson, Seventh Crusade, 42–5 (docs. 26–7).72 Annales Ianuenses, vol. 3, a. 1249, 187.73 Ibid., vol. 4, a. 1266, 90.74 Ibid., a. 1264, 58: ‘in quibus preliis magna multitudo Sarracenorum gladio periit, et eciam quam plures christiani fuerunt occisi.’75 Ibid., a. 1254, 14–16; ibid., a. 1266, 86; ibid., a. 1269, 114–15.76 Ibid., a. 1265, 76–7.77 Ibid., a. 1267, 102–3, 113–14; Sternfeld, Ludwigs des Heiligen Kreuzzug, 115–16. Interpreting this as a political move into the anti-Staufen camp seems more plausible than suggesting with Jehel, Les Génois, 73, 77–82, that the crusade of 1270 underscores the religious dimension of Genoese politics.78 Ibn Khaldūn, Tārīkh, vol. 6, 425–6; König, ‘1270: Ibn Ḫaldūn’.79 Pryor, ‘Maritime Republics’, 437; Mitterauer and Morrissey, Pisa, 194–203.80 Sternfeld, Ludwigs des Heiligen Kreuzzug, 178–85, 205–6, 215–18, 220–36; Lower, Tunis Crusade, 144–73; and Jehel, Les Génois, 82–3.81 Jehel, Les Génois, 83, points to evidence suggesting that the commune reckoned with an expedition to Syria. The point made here is that the commune of Genoa, by providing the transport vessels, must have been informed about the decision to go to Tunis immediately after it had been communicated to the fleet and not only when the troops had already arrived in Carthage and begun fighting.82 Annales Ianuenses, vol. 4, a. 1270, 133–4: ‘qua ex causa omnibus patuit predictum exercitum ad partes Tunexim declinasse, quod quidem postquam fuit in Ianua nunciatum, doluit Ianuensis ciuitas uehementer ac admiratione commoti sunt uniuersi. erat enim omnium sapientium comunis intentio quod regis Francorum et cruce signatorum exercitus transfretare deberent pro subsidio Terre Sancte et recuperatione dominice sepulture quam in christianorum obprobrium ad quos hereditario iure spectat, irreuerenter detinent Sarraceni. et hec fuit causa doloris, quia nedum sapientibus sed quasi omnibus poterat esse notum quod in partibus Tunexim nichil uel quasi nichil profìcere poterai iam dictus exercitus nec eciam laudabilem sortiri effectum, sicut eciam postea aparuit ex euentu.’83 Ibid., 134.84 Ibid., 133.85 Ibid., 132: ‘erat enim regis intentio ipsos mercatores Ianuenses qui antea erant Tunexim non propterea offendere set saluare, credens et existimans quod non Ianuensium set aliorum conscilio Tunexim iam dictus diuertisset exercitus credens et existimans quod non Ianuensium set aliorum conscilio Tunexim iam dictus diuertisset exercitus.’86 Ibid., 135: ‘Ianuensibus uero illas, quas eisdem debebat, peccunie quantitates ad certum terminum se soluturum spopondit.’ Compare de Sacy, ‘Mémoire sur le traité’, 467–71; de Mas Latrie, Traités, vol. 2, 93–6; with ‘Traité de commerce conclu pour dix ans entre Tunis et la République de Gênes 1250’, ed. de Mas Latrie, in Traités, vol. 2, 118–21.87 Annales Ianuenses, vol. 4, a. 1270, 136–7. See also Epstein, Genoa, 156–7; Jehel, Les Génois, 85–8. For a wider view on tensions with Charles of Anjou, see Pryor, ‘Maritime Republics’, 438.88 Annales Ianuenses, vol. 4, a. 1264, 65–6; ibid., 1267, 107–8.89 Ibid.,vol. 5, a. 1281, 16–17.90 Jehel, Les Génois, 63–5, 84–5; Jehel, ‘Gênes et Tunis’; and Jehel, ‘Une ambassade génoise’.91 Annales Ianuenses, vol. 5, a. 1286, 72–73.92 Ibid., a. 1292, 141: ‘Sarraceni dicti loci Ianuenses iuuabant pro posse, tandem pactis interuenientibus dederunt Pisanis doblas mille auri, et eos dimiserunt in pace (…).’93 Ibid., a. 1281, 17.94 Ibid., a. 1287, 81.95 Ibid., a. 1292, 147: ‘rex Castelle obsedit per terram et mare locum qui dicitur Tariffa quem Sarraceni tenebant (…).’96 Ibid., a. 1286, 72: ‘Benedictus in gulfo Tunexim applicans inuenit ibi sagiteam unam nomine Leopardum, quam in fugam ponens fecit ferire ad terram. homines existentes in ea fuerunt per Sarracenos capti et in carceribus positi, sagiteam uero habuit dictus B[enedictus].’97 Ibid., a. 1289, 95.98 Ibid., 96: ‘in qua iuit missaticus pro comuni Albertus Spinula, que constitit ad armandum cum solidis dicti missatici libras (…) atque in eadem portauit dictos Sarracenos qui euaserant de dieta uani cum omnibus mercibus suis; et qui peteret a soldano iam dicto Ianuenses per eum detentos relaxari, qui etiam narraret eidem qualiter sapientes Ianue de captione diete nauis uniuersaliter doluerunt.’ See Amari, Nuovi ricordi, 13–19 (doc. III); Holt, Early Mamluk Diplomacy, 142–3.99 Annales Ianuenses, vol. 5, a. 1291, 128: ‘Benedictus Zacharias eius frater in seruitium don Sancii regis Castelle in Ispaniam contra Sarracenos ducere debebat (…).’100 Ibid., a. 1292, 147.101 Ibid., 143.102 Ibid., vol. 1, a. 1161, 62: ‘litteras suas’; ibid., vol. 3, a. 1234, 73: ‘Remedius Ianue potestas, receptis litteris a soldano Septe (…).’103 Ibid., vol. 1, a. 1101, 9–10.104 Ibid., 11.105 Ibid.106 Ibid., a. 1146, 34.107 Ibid., a. 1154, 39–40.108 Ibid., a. 1161, 61–2; ibid., vol. 2, a. 1177, 11; and ibid., a. 1188, 26.109 Ibid., a. 1223, 189–92.110 Ibid., vol. 3, a. 1231, 56–7.111 Ibid., a. 1234, 72–4, here: 73.112 Ibid., 74.113 Ibid., vol. 4, a. 1270, 132.114 Ibid., vol. 5, a. 1286, 72–3.115 Ibid., vol. 1, a. 1165, 185: ‘Rodoano de Mauro’; ibid., a. 1167, 201: ‘Rodoano de Mauro’; ibid., a. 1175, 205: ‘Rodoanus consul’; ibid., vol. 2, a. 1176, 9: ‘Rodoano de Mauro’; ibid., a. 1188, 30: ‘Rodoanus de Mauro’. Would ‘Maurinus Rodoani’, mentioned in ibid., a. 1186, 20, then be the ‘little Moor of Riḍwān’? But note that the name is also borne by other Genoese even earlier, i.e. before intensive diplomatic and commercial relations were established: ibid., a. 1146, 33; ibid., a. 1150, 36: ‘Rodoanus’; and ibid., a. 1161, 60: ‘Rodoanus Guillelmi Mauroni filius’. In an Arabic treaty of 1188 Rodoanus de Moro is transcribed ‘Riṭwān Dimūrū’. His assumed ‘Moorish’ origin is thus not acknowledged. See de Sacy, ‘Pièces diplomatiques’, 8.116 Tolan, ‘Ramon de Penyafort’s Responses’; Jehel, Les Génois, 65, 395–412.117 Annales Ianuenses, vol. 5, a. 1283, 33.118 Caffaro, ‘De liberatione’, 99: ‘a seruitute Turchorum et Sarracenorum liberate fuerunt.’; ibid., 103: ‘ad infernales penas in societate Machometi miserunt.’; ibid., 115: ‘comedendo, potando, sicuti mos Sarracenorum est.’119 König, ‘621: Isidore of Seville’.120 Annales Ianuenses, vol. 1, a. 1167, 202: ‘galee .x. Sarracenorum’; ibid., vol. 2, a. 1177–78, 11: ‘Sarraceni Sicilie’; ibid., a. 1194, 50: ‘Sarracenorum exercitum’; ibid., vol. 3, a. 1245, 161: ‘quibusdem Saracenis’; ibid., 163: ‘nuncium Miramolini’; ibid., vol. 4, a. 1264, 58: ‘Sarracenos Yspanie, auxiliantibus Sarracenos Barbaris et aliis Sarracenis de Garbo et barbaria (…)’; ibid., vol. 5, a. 1281, 17: ‘quidam Sarracenus qui Constantinam ciuitatem tenebat.’121 Ibid., vol. 1, a. 1154, 39.122 Ibid., a. 1161, 62.123 Ibid., a. 1146, 34.124 Ibid., a. 1161, 61.125 Ibid., vol. 2, a. 1177–78, 11; ibid., a. 1187, 23.126 Ibid., a. 1188, 26.127 Ibid., a. 1219, 154.128 Ibid., a. 1223, 189.129 Ibid., 192.130 Ibid., vol. 3, a. 1234–35, 74.131 Ibid., vol. 4, a. 1264, 58.132 Ibid., vol. 2, a. 1221, 179: ‘que tanto labore tantaque sanguinis effusione a paganorum spurcitiis fuerat liberata (…).’133 Jehel, Les Génois, 70, speaks of the Ceuta affair as ‘charnière entre une phase marocaine et une phase ifriqiyenne de cette politique (…). Le désordre occasionné par l’effondrement almohade se serait prolongé jusqu’en 1235, incitant les Génois à se replier de leurs anciennes positions de Salé et Ceuta vers Bougie et Tunis.’ This is questioned by Pattison, ‘Trade’, 69.134 See footnote 67.135 Petti Balbi, ‘Federico II e Genova’, 79–93.136 Lupprian, Beziehungen, 15–45; Hettinger, Beziehungen; Maillard, Les papes, 45–130; and König, ‘Phase’.137 Jehel, Les Génois, 83–4, also notes these contradictory attitudes, but tends to regard the depiction of Genoese enthusiasm in battle as an exaggeration of the annalist.138 Amitai, ‘Diplomacy’.139 Jehel, Les Génois, 78: ‘depuis Mahdiya et Almeria, les Génois n’ont pas cessé d’être au premier plan des combats pour la foi, non seulement en assurant le transport des troupes, mais en participant directement aux opérations’.140 Epstein, Genoa, 143; Valérian, ‘Gênes’, 828, 835.141 This does not rule out, however, the possibility that the Genoese were actively involved in crusading affairs and the affairs of the Latin East. See Mack, ‘Genoa and the Crusades’, 471–95.142 Al-ʿUmarī, Condizioni, 11 (Arabic), 19 (Italian); al-ʿUmarī, Masālik al-abṣār, vol. 2, 155: ‘wa-ahl Janwa ṣulḥ maʿa salāṭīninā wa-lahum taraddud ilā Miṣr wa-l-Shām fī al-tijārāt wa-man ẓafarū bihi min aʿdāyihim min ahl dīnihim akhadhū mālahu wa-qatalūhu fa-ammā in kāna min al-muslimīn fa-innahum idhā akhadhū mālahu abqūhu wa-bāʿūhu wa-li-hādhā li-al-Janawiyya lā yurfaʿ al-bāb lahum raʾsan wa-lā yabsuṭ lahum īnāsan (…).’Additional informationFundingThis work was supported by the DFG-AHRC-project ‘Interreligious Communication in and between the Latin-Christian and the Arabic-Islamic Sphere: Macro-theories and Micro-settings,’ led by Daniel G. König (Universität Konstanz) and Theresa Jäckh (University of Durham/Tübingen), under Grant 468400917 (DFG) and AH/W010909/1 (AHRC).","PeriodicalId":45172,"journal":{"name":"Islam and Christian-Muslim Relations","volume":null,"pages":null},"PeriodicalIF":0.4000,"publicationDate":"2023-10-03","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":"0","resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":null,"PeriodicalName":"Islam and Christian-Muslim Relations","FirstCategoryId":"1085","ListUrlMain":"https://doi.org/10.1080/09596410.2023.2261250","RegionNum":2,"RegionCategory":"哲学","ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":null,"EPubDate":"","PubModel":"","JCR":"N/A","JCRName":"RELIGION","Score":null,"Total":0}
引用次数: 0

Abstract

ABSTRACTBuilding on research that presents Jews and Muslims as an integral part of Genoese history, this article analyses the development of Genoese–Muslim interaction in the twelfth and thirteenth centuries to understand the challenges of interreligious communication in the pre-modern Mediterranean. It treats the Annals of Genoa as a collective psychogramme that provides insight into the commune’s shifting attitudes towards Muslims. While acknowledging the Annals’ obvious biases, the article argues that the multiple authors of this work of historiography faithfully depicted the problems encountered by the Genoese in their communication with Muslim interlocutors from the perspective of those in power. Consequently, the Annals allow us to trace how Genoa established cooperative relations with Muslim-ruled North Africa in the wake of the First Crusade and how it successfully weathered turbulences caused by political shifts in the Mediterranean of the late twelfth and early thirteenth century. The Annals suggest that the destabilization of the western Mediterranean and intensifying inner-Christian strife began to jeopardize Genoese communication with Muslim-ruled societies in the 1230s. During the remainder of the thirteenth century, it seems, the commune was torn between different loyalties and thus unable to pursue a coherent communicative approach to Muslim-ruled societies.KEYWORDS: Christian–Muslim relationscommunicationcrusadesGenoainterreligious relationstransmediterranean trade Disclosure StatementNo potential conflict of interest was reported by the author(s).Notes1 Jehel, Les Génois; Jehel, L’Italie et le Maghreb, 38–43, 58–69; Balard, ‘L’empire génois’; Balard, ‘Genoese Expansion’; and Valérian, ‘Gênes, l’Afrique et l’Orient’.2 See, e.g. Jehel, ‘Jews and Muslims’; Amitai, ‘Diplomacy’.3 Imperiale di Sant’Angelo, Caffaro; Holder-Egger, ‘Vorrede’; Caro, ‘Zur Kritik’; Vito, ‘Le glorie di Genova’; Dotson, ‘Genoese Civic Annals’; Dotson, ‘Caffaro’; Hall and Phillips, ‘Introduction’; and Haug, Annales Ianuenses.4 Arnaldi, ‘Caffaro’; Petti Balbi, ‘Caffaro’; and Airaldi and Mallett, ‘Caffaro of Genoa’.5 Annales Ianuenses, vol. 1, 3.6 Airaldi, ‘Nasello, Oberto’.7 Bezzina, ‘Ogerio, Pane’.8 Filangieri, ‘Marchisio Scriba’.9 Nuti, ‘Doria, Iacopo’.10 Overview on the authors in Annales Ianuenses, vol. 1, XXXI–XXXII; ibid., vol. 3, XIV–XVII; and ibid., vol. 4, XI–CXII.11 Ibid., vol. 1, a. 1101, 10, 12.12 Ibid., 12.13 Ibid., 10.14 Jehel, L’Italie et le Maghreb, 13–36; Metcalfe, Muslims of Medieval Italy, 4–69; Kreutz, Before the Normans, 18–101; Pryor, Geography, Technology, and War, 102–8; and Jäckh, ‘848: Decision’.15 Jehel, L’Italie et le Maghreb, 28–31. See König, Arabic-Islamic Views, 290, for the Arabic-Islamic documentation. Also see Liutprandus Cremonensis, ‘Antapodosis’, lib. IV, cap. V, 105.16 Bruce, ‘Politics of Violence and Trade’; Cowdrey, ‘Mahdia Campaign’.17 Caffaro, ‘De liberatione’, 99–100.18 Annales Ianuenses, vol. 1, a. 1101, 10: ‘interficiendus ille quidem per uindictam est, qui legi Dei contrarius est et legem suam destruere pugnat; si interfectus est, legi Dei contrarium non est; quia Deus: “michi uindictam et ego retribuam; percutiam, et ego sanabo, et non est qui de manu mea possit eruere.” ideoque petimus, ut terram beati Petri nobis reddatis, et dimittemus uos incolumes cum personis et rebus uestris recedere, quod si non feceritis Dominus percutiet uos suo gladio, et iuste interfecti eritis.’ Cf. Liber Deuteronomii, cap. 32, v. 35: ‘mea est ultio et ego retribuam’; ibid., v. 39: ‘percutiam et ego sanabo et non est qui de manu mea possit eruere.’19 Annales Ianuenses, vol. 1, a. 1146, 33–5; ibid., a. 1147, 35: ‘et ceperunt Almariam bellando et Sarracenos uincendo et interficiendo (…)’; and ibid., a. 1148, 36.20 Ibid., a. 1154, 39: ‘Sarracenos detruncando et interficiendo pro eorum superbia, fere omnes interfecti fuerunt.’ With regard to its grammar, the sentence does not define exactly whether it was the Almohads or the Genoese who were almost all killed. The ensuing Almohad reaction of sending the Genoese ship back to Genoa via Sardinia suggests that the Genoese crew of one single ship were not able to defend themselves against the crews of nine Almohad ships, especially since Caffaro describes this incident as one of the calamities that befell Genoa in this year (p. 40).21 For the peace treaty, extant in its Latin version, see de Sacy, ‘Pièces diplomatiques’, 3–5. It is not mentioned in the Annals, cf. Annales Ianuenses, vol. 1, a. 1149, 36.22 Annales Ianuenses, vol. 1, a. 1101, 9–10: ‘domini, uos qui estis magistri et doctores Christiane legis, quare precipitis uestratibus ut nos interficiant et terram nostram tollant, cum in lege uestra scriptum sit ut aliquis non interficiat aliquem formam Dei uestri habentem, uel rem suam tollat et si uerum est, quod in lege uestra scriptum sit hoc, et nos formam Dei uestri habemus, ergo contra legem facitis.’23 Ibid., a. 1154, 39.24 We have no other evidence for what this peace treaty actually implied aside from two notarial documents testifying to the commercial activity of Genoese merchants in Tunis and Tripolis in 1155 and 1157. See de Mas Latrie, Traités de paix, vol. 1, cap. IV, doc. I, 106: ‘Georgii Sana eunte Tunisim et redeunte inde’ (2 September 1155); ibid.: ‘debet ire laboratum Tripolim’ (6 June 1157).25 Annales Ianuenses, vol. 1, a. 1161, 61.26 Ibid., 62; de Mas Latrie, Traités de paix, vol. 1, 108.27 Note, however, that, in 1167, ‘Saracen ships’ encountered a Genoese fleet about to engage in combat with a Pisan fleet and fled helter-skelter. See Annales Ianuenses, vol 1, a. 1167, 202.28 Ibid., a. 1162, 67.29 Ibid., a. 1165, 186: ‘apparuit nauis Pisanorum de Buzea rediens, quam ceperant;’ ibid., a. 1172, 255: ‘ceperant nauim nostram que de Buzea uenerat (…).’30 Annales Ianuenses, vol. 2, a. 1177, 11: ‘consules Rubeum de Volta legatum ad Salahadinum regem Egypti miserunt, cum quo pacem fìrmauit.’31 Röhricht, ‘Zur Geschichte’, 576; Wagendorfer, ‘(Teil-)Überlieferung des Saladin-Briefs’, 582–4.32 Thomsen, Burchards Bericht.33 Annales Ianuenses, vol. 2, a. 1179, 13; Menache, ‘Papal Attempts’, 238–240.34 However, see Valérian, ‘Gênes, l’Afrique et l’Orient’, 837, who believes that trade was interrupted during the Third Crusade.35 Annales Ianuenses, vol. 2, a. 1187, 23–4.36 Ibid., a. 1188, 29.37 Ibid., a. 1189, 30: ‘transfretauit ad succursum terrae Suriae (…).’38 Ibid., a. 1188, 26: ‘ad regem Maiorice, cum quo ad honorem lanuensis urbis pacem usque ad annos xx firmauit, sicut in instrumentis latinis et sarracenicis litteris inde confectis redactum est (…).’ The treaties of 1181 and 1188 are edited in de Sacy, ‘Pièces diplomatiques’, 7–13 (a. 1181), 14–18 (a. 1188).39 Annales Ianuenses, vol. 2, a. 1191, 38: ‘misit Angelotum Vicecomiten legatum ad regem Maioricae (…).’40 Ibid., a. 1194, 49: ‘dum nauis quedam ditissima lanuensium de Septa Alexandriam properaret, Pisani cum nauibus suis et cursalibus portus Bonifacii (…) eam persequendo ceperunt.’41 Ibid., 50: ‘Ianuenses cum exercitu suo uersus Cathanensium ciuitatem, que reddiderat se et impugnabatur a Sarracenis et exercitu reginae uxoris quondam regis Tanclerii tenuerunt, et Sarracenorum exercitum inde eiecerunt de campo et fugauerunt.’42 Menache, ‘Papal Attempts’, 243–4.43 Annales Ianuenses, vol. 2, a. 1212, 124–5.44 Ibid., a. 1219, 154.45 Ibid., a. 1223, 192.46 Ibid., a. 1221, 178–9.47 Ibid., a. 1204, 92.48 Ibid., a. 1211, 118.49 Ibid., a. 1223, 192.50 Identified as Abū al-ʿAlāʾ by Pattison, ‘Trade’, 93. He cannot be identified with the Almohad caliph Abū al-ʿUlā al-Maʾmūn (r. 624–630/1227–1232), since Ibn Khaldūn claims that he died in Shaʿbān 620/September 1223. See Ibn Khaldūn, Tārīkh, vol. 6, 377–9, here: 378, who writes the name as Abū al-ʿUlā; see also Ibn Khaldoun, Histoire, vol. 2, 292–5, here: 295.51 Annales Ianuenses, vol. 2, a. 1223, 189–92. See Jehel, Les Génois, 55, 63–5; Epstein, Genoa, 112–13; Pattison, ‘Trade’, 59–61.52 Annales Ianuenses, vol. 3, a. 1231, 56–7; Jehel, Les Génois, 68; Pattison, ‘Trade’, 62.53 Annales Ianuenses, vol. 3, a. 1231, 57.54 Ibid., a. 1233, 68.55 On the Calcurini, see Claverie, ‘Pour en finir’, who identifies them as natives of Collioure employed by the lord of Roussillon. Epstein, Genoa, 122–3, regards the Calcurini as ‘Christian mercenaries’ fighting on behalf of the ‘king of Morocco’. This is partly confirmed by Jehel, Les Génois, 68, who inserts the affair of Ceuta into its North African context, but also accepts the Annals’ claim that the Calcurini presented themselves as crusaders.56 Annales Ianuenses, vol. 3, a. 1234–1235, 72–4.57 Ibid., a. 1235, 74–6.58 See Pattison, ‘Trade’, 61–8, for an engagement with both Latin and Arabic sources on the event.59 Annales Ianuenses, vol. 3, a. 1242, 124.60 Ibid., a. 1232, 62–6.61 Tolan, ‘Ramon de Penyafort’s Responses’, 172–3, 184.62 Annales Ianuenses, vol. 3, a. 1238, 88–9063 Ibid., a. 1240, 98.64 Ibid., a. 1241, 104.65 Ibid., 104, 118.66 Ibid., a. 1243, 148.67 Ibid., a. 1244, 153: ‘omnes autem qui audiebant et uiderant hec, dicebant: ecce guerram habemus cum domino imperatore et cum omnibus gentibus, et de nouo guerram incipimus cum domino papa; necesse habemus Saracenorum nel Iudeorum auxilium implorare quousque guerram facimus omnibus christianis.’68 Ibid., 151.69 Ibid., a. 1245, 161–2.70 Ibid., a. 1246, 168.71 Ibid., a. 1248, 178; Historia diplomatica Friderici Secundi, vol. 6,1, 465–7; Jackson, Seventh Crusade, 42–5 (docs. 26–7).72 Annales Ianuenses, vol. 3, a. 1249, 187.73 Ibid., vol. 4, a. 1266, 90.74 Ibid., a. 1264, 58: ‘in quibus preliis magna multitudo Sarracenorum gladio periit, et eciam quam plures christiani fuerunt occisi.’75 Ibid., a. 1254, 14–16; ibid., a. 1266, 86; ibid., a. 1269, 114–15.76 Ibid., a. 1265, 76–7.77 Ibid., a. 1267, 102–3, 113–14; Sternfeld, Ludwigs des Heiligen Kreuzzug, 115–16. Interpreting this as a political move into the anti-Staufen camp seems more plausible than suggesting with Jehel, Les Génois, 73, 77–82, that the crusade of 1270 underscores the religious dimension of Genoese politics.78 Ibn Khaldūn, Tārīkh, vol. 6, 425–6; König, ‘1270: Ibn Ḫaldūn’.79 Pryor, ‘Maritime Republics’, 437; Mitterauer and Morrissey, Pisa, 194–203.80 Sternfeld, Ludwigs des Heiligen Kreuzzug, 178–85, 205–6, 215–18, 220–36; Lower, Tunis Crusade, 144–73; and Jehel, Les Génois, 82–3.81 Jehel, Les Génois, 83, points to evidence suggesting that the commune reckoned with an expedition to Syria. The point made here is that the commune of Genoa, by providing the transport vessels, must have been informed about the decision to go to Tunis immediately after it had been communicated to the fleet and not only when the troops had already arrived in Carthage and begun fighting.82 Annales Ianuenses, vol. 4, a. 1270, 133–4: ‘qua ex causa omnibus patuit predictum exercitum ad partes Tunexim declinasse, quod quidem postquam fuit in Ianua nunciatum, doluit Ianuensis ciuitas uehementer ac admiratione commoti sunt uniuersi. erat enim omnium sapientium comunis intentio quod regis Francorum et cruce signatorum exercitus transfretare deberent pro subsidio Terre Sancte et recuperatione dominice sepulture quam in christianorum obprobrium ad quos hereditario iure spectat, irreuerenter detinent Sarraceni. et hec fuit causa doloris, quia nedum sapientibus sed quasi omnibus poterat esse notum quod in partibus Tunexim nichil uel quasi nichil profìcere poterai iam dictus exercitus nec eciam laudabilem sortiri effectum, sicut eciam postea aparuit ex euentu.’83 Ibid., 134.84 Ibid., 133.85 Ibid., 132: ‘erat enim regis intentio ipsos mercatores Ianuenses qui antea erant Tunexim non propterea offendere set saluare, credens et existimans quod non Ianuensium set aliorum conscilio Tunexim iam dictus diuertisset exercitus credens et existimans quod non Ianuensium set aliorum conscilio Tunexim iam dictus diuertisset exercitus.’86 Ibid., 135: ‘Ianuensibus uero illas, quas eisdem debebat, peccunie quantitates ad certum terminum se soluturum spopondit.’ Compare de Sacy, ‘Mémoire sur le traité’, 467–71; de Mas Latrie, Traités, vol. 2, 93–6; with ‘Traité de commerce conclu pour dix ans entre Tunis et la République de Gênes 1250’, ed. de Mas Latrie, in Traités, vol. 2, 118–21.87 Annales Ianuenses, vol. 4, a. 1270, 136–7. See also Epstein, Genoa, 156–7; Jehel, Les Génois, 85–8. For a wider view on tensions with Charles of Anjou, see Pryor, ‘Maritime Republics’, 438.88 Annales Ianuenses, vol. 4, a. 1264, 65–6; ibid., 1267, 107–8.89 Ibid.,vol. 5, a. 1281, 16–17.90 Jehel, Les Génois, 63–5, 84–5; Jehel, ‘Gênes et Tunis’; and Jehel, ‘Une ambassade génoise’.91 Annales Ianuenses, vol. 5, a. 1286, 72–73.92 Ibid., a. 1292, 141: ‘Sarraceni dicti loci Ianuenses iuuabant pro posse, tandem pactis interuenientibus dederunt Pisanis doblas mille auri, et eos dimiserunt in pace (…).’93 Ibid., a. 1281, 17.94 Ibid., a. 1287, 81.95 Ibid., a. 1292, 147: ‘rex Castelle obsedit per terram et mare locum qui dicitur Tariffa quem Sarraceni tenebant (…).’96 Ibid., a. 1286, 72: ‘Benedictus in gulfo Tunexim applicans inuenit ibi sagiteam unam nomine Leopardum, quam in fugam ponens fecit ferire ad terram. homines existentes in ea fuerunt per Sarracenos capti et in carceribus positi, sagiteam uero habuit dictus B[enedictus].’97 Ibid., a. 1289, 95.98 Ibid., 96: ‘in qua iuit missaticus pro comuni Albertus Spinula, que constitit ad armandum cum solidis dicti missatici libras (…) atque in eadem portauit dictos Sarracenos qui euaserant de dieta uani cum omnibus mercibus suis; et qui peteret a soldano iam dicto Ianuenses per eum detentos relaxari, qui etiam narraret eidem qualiter sapientes Ianue de captione diete nauis uniuersaliter doluerunt.’ See Amari, Nuovi ricordi, 13–19 (doc. III); Holt, Early Mamluk Diplomacy, 142–3.99 Annales Ianuenses, vol. 5, a. 1291, 128: ‘Benedictus Zacharias eius frater in seruitium don Sancii regis Castelle in Ispaniam contra Sarracenos ducere debebat (…).’100 Ibid., a. 1292, 147.101 Ibid., 143.102 Ibid., vol. 1, a. 1161, 62: ‘litteras suas’; ibid., vol. 3, a. 1234, 73: ‘Remedius Ianue potestas, receptis litteris a soldano Septe (…).’103 Ibid., vol. 1, a. 1101, 9–10.104 Ibid., 11.105 Ibid.106 Ibid., a. 1146, 34.107 Ibid., a. 1154, 39–40.108 Ibid., a. 1161, 61–2; ibid., vol. 2, a. 1177, 11; and ibid., a. 1188, 26.109 Ibid., a. 1223, 189–92.110 Ibid., vol. 3, a. 1231, 56–7.111 Ibid., a. 1234, 72–4, here: 73.112 Ibid., 74.113 Ibid., vol. 4, a. 1270, 132.114 Ibid., vol. 5, a. 1286, 72–3.115 Ibid., vol. 1, a. 1165, 185: ‘Rodoano de Mauro’; ibid., a. 1167, 201: ‘Rodoano de Mauro’; ibid., a. 1175, 205: ‘Rodoanus consul’; ibid., vol. 2, a. 1176, 9: ‘Rodoano de Mauro’; ibid., a. 1188, 30: ‘Rodoanus de Mauro’. Would ‘Maurinus Rodoani’, mentioned in ibid., a. 1186, 20, then be the ‘little Moor of Riḍwān’? But note that the name is also borne by other Genoese even earlier, i.e. before intensive diplomatic and commercial relations were established: ibid., a. 1146, 33; ibid., a. 1150, 36: ‘Rodoanus’; and ibid., a. 1161, 60: ‘Rodoanus Guillelmi Mauroni filius’. In an Arabic treaty of 1188 Rodoanus de Moro is transcribed ‘Riṭwān Dimūrū’. His assumed ‘Moorish’ origin is thus not acknowledged. See de Sacy, ‘Pièces diplomatiques’, 8.116 Tolan, ‘Ramon de Penyafort’s Responses’; Jehel, Les Génois, 65, 395–412.117 Annales Ianuenses, vol. 5, a. 1283, 33.118 Caffaro, ‘De liberatione’, 99: ‘a seruitute Turchorum et Sarracenorum liberate fuerunt.’; ibid., 103: ‘ad infernales penas in societate Machometi miserunt.’; ibid., 115: ‘comedendo, potando, sicuti mos Sarracenorum est.’119 König, ‘621: Isidore of Seville’.120 Annales Ianuenses, vol. 1, a. 1167, 202: ‘galee .x. Sarracenorum’; ibid., vol. 2, a. 1177–78, 11: ‘Sarraceni Sicilie’; ibid., a. 1194, 50: ‘Sarracenorum exercitum’; ibid., vol. 3, a. 1245, 161: ‘quibusdem Saracenis’; ibid., 163: ‘nuncium Miramolini’; ibid., vol. 4, a. 1264, 58: ‘Sarracenos Yspanie, auxiliantibus Sarracenos Barbaris et aliis Sarracenis de Garbo et barbaria (…)’; ibid., vol. 5, a. 1281, 17: ‘quidam Sarracenus qui Constantinam ciuitatem tenebat.’121 Ibid., vol. 1, a. 1154, 39.122 Ibid., a. 1161, 62.123 Ibid., a. 1146, 34.124 Ibid., a. 1161, 61.125 Ibid., vol. 2, a. 1177–78, 11; ibid., a. 1187, 23.126 Ibid., a. 1188, 26.127 Ibid., a. 1219, 154.128 Ibid., a. 1223, 189.129 Ibid., 192.130 Ibid., vol. 3, a. 1234–35, 74.131 Ibid., vol. 4, a. 1264, 58.132 Ibid., vol. 2, a. 1221, 179: ‘que tanto labore tantaque sanguinis effusione a paganorum spurcitiis fuerat liberata (…).’133 Jehel, Les Génois, 70, speaks of the Ceuta affair as ‘charnière entre une phase marocaine et une phase ifriqiyenne de cette politique (…). Le désordre occasionné par l’effondrement almohade se serait prolongé jusqu’en 1235, incitant les Génois à se replier de leurs anciennes positions de Salé et Ceuta vers Bougie et Tunis.’ This is questioned by Pattison, ‘Trade’, 69.134 See footnote 67.135 Petti Balbi, ‘Federico II e Genova’, 79–93.136 Lupprian, Beziehungen, 15–45; Hettinger, Beziehungen; Maillard, Les papes, 45–130; and König, ‘Phase’.137 Jehel, Les Génois, 83–4, also notes these contradictory attitudes, but tends to regard the depiction of Genoese enthusiasm in battle as an exaggeration of the annalist.138 Amitai, ‘Diplomacy’.139 Jehel, Les Génois, 78: ‘depuis Mahdiya et Almeria, les Génois n’ont pas cessé d’être au premier plan des combats pour la foi, non seulement en assurant le transport des troupes, mais en participant directement aux opérations’.140 Epstein, Genoa, 143; Valérian, ‘Gênes’, 828, 835.141 This does not rule out, however, the possibility that the Genoese were actively involved in crusading affairs and the affairs of the Latin East. See Mack, ‘Genoa and the Crusades’, 471–95.142 Al-ʿUmarī, Condizioni, 11 (Arabic), 19 (Italian); al-ʿUmarī, Masālik al-abṣār, vol. 2, 155: ‘wa-ahl Janwa ṣulḥ maʿa salāṭīninā wa-lahum taraddud ilā Miṣr wa-l-Shām fī al-tijārāt wa-man ẓafarū bihi min aʿdāyihim min ahl dīnihim akhadhū mālahu wa-qatalūhu fa-ammā in kāna min al-muslimīn fa-innahum idhā akhadhū mālahu abqūhu wa-bāʿūhu wa-li-hādhā li-al-Janawiyya lā yurfaʿ al-bāb lahum raʾsan wa-lā yabsuṭ lahum īnāsan (…).’Additional informationFundingThis work was supported by the DFG-AHRC-project ‘Interreligious Communication in and between the Latin-Christian and the Arabic-Islamic Sphere: Macro-theories and Micro-settings,’ led by Daniel G. König (Universität Konstanz) and Theresa Jäckh (University of Durham/Tübingen), under Grant 468400917 (DFG) and AH/W010909/1 (AHRC).
热那亚人的困境:《年鉴》中的基督教-穆斯林交流(约1099-1293)
摘要本文以犹太人和穆斯林作为热那亚历史不可分割的一部分的研究为基础,分析了热那亚人和穆斯林在12世纪和13世纪的互动发展,以了解前现代地中海地区宗教间交流的挑战。它将《热那亚纪事》视为一种集体心理gramme,提供了对公社对穆斯林态度转变的洞察。虽然承认《编年史》存在明显的偏见,但文章认为,这部史学著作的多位作者从当权者的角度,忠实地描述了热那亚人与穆斯林对话者交流时遇到的问题。因此,《编年史》让我们得以追溯热那亚是如何在第一次十字军东征之后与穆斯林统治的北非建立合作关系的,以及热那亚是如何成功地经受住了12世纪末和13世纪初地中海地区政治变化引起的动荡的。《编年史》表明,西地中海的不稳定和基督教内部冲突的加剧,在1230年代开始危及热那亚人与穆斯林统治社会的交流。在13世纪剩下的时间里,公社似乎在不同的忠诚之间被撕裂,因此无法追求与穆斯林统治的社会一致的沟通方式。关键词:基督教-穆斯林关系;传播十字军;热那亚宗教间关系;地中海贸易披露声明作者未报告潜在的利益冲突。注1 Jehel, Les gassei;耶赫,《意大利与马格里布》,38 - 43,58 - 69;巴拉德,《帝国的前程》;巴拉德,《热那亚扩张》;和valsamrian, ' Gênes, l ' afrique et l ' orient '例如,Jehel是“犹太人和穆斯林”;Amitai,‘外交’。3卡弗洛的Imperiale di Sant’angelo;Holder-Egger Vorrede”;卡罗,“你的批判”;维托,热那亚的荣耀;多森,《热那亚公民年鉴》;Dotson Caffaro”;霍尔和菲利普斯,《导论》;4阿纳尔迪,《咖啡》;Petti Balbi,“卡弗洛”;还有“热那亚的卡弗洛”的艾拉尔迪和马利特《年鉴》,第1卷,第3.6页。阿拉尔迪,“纳塞洛,奥贝托”8 .贝齐娜,《奥杰里奥,窗格》Filangieri, ' Marchisio Scriba '10 . nui, ' Doria, Iacopo '《年鉴》第1卷第32 - 32期作者综述;同上,第3卷,十四至十七;和同上,第4卷,十一至十二。11同上,第1卷,第1101、10、12.12同上,12.13同上,10.14 Jehel, L 'Italie et le Maghreb, 13-36;梅特卡夫,中世纪意大利的穆斯林,4-69;克鲁茨,《诺曼人之前》,18-101;普莱尔,《地理、技术与战争》,102-8;和Jäckh, ' 848:决定' .15《意大利与马格里布》,28-31页。阿拉伯-伊斯兰文件见König,阿拉伯-伊斯兰观点,290。也见Liutprandus Cremonensis, ' Antapodosis ', lib。IV, cap. V, 105.16 Bruce,“暴力与贸易的政治”;考德里,《马赫迪亚战役》,第17页《解放》,1999 - 1993年,《年鉴》第1卷,第1101页,第10页:“intericiendus ille quidem per unindictam est, qui legi Dei contrarius est et leggem suam destruere pugnat;si干扰测试,legi Dei contrarium non测试;quia Deus:“michi unindictam et ego报应”;工作效率高,工作效率低,工作效率低,工作效率低。“思想上的不平等,但人的不平等,人的不平等,人的不平等,人的不平等,人的不平等,人的不平等,人的不平等。”参《申命记》32章35节:“我的报应是报应”;同上,第39节:“percutiam et ego sanabo et non - est qui de manu me possit eruere”。19《年鉴》,第1卷,第1146页,第33-5页;同上,a. 1147, 35: ' et ceperent Almariam bellando et Sarracenos uincendo et intericiendo(…)';同上,第1154、39段:“Sarracenos detruncando et intericiendo proeorum superbia, fere omnes interinterecti fuerunt。”从语法上看,这句话并没有明确说明到底是阿尔莫哈德家族还是热那亚人几乎全部被杀。随后Almohad将热那亚船经撒丁岛送回热那亚的反应表明,一艘船的热那亚船员无法抵御九艘Almohad船的船员,特别是因为Caffaro将这一事件描述为今年降临热那亚的灾难之一(第40页)关于和平条约的拉丁文版本,见de Sacy,“piires diplomatiques”,第3-5页。这不是年报中提到,cf。记录Ianuenses,卷,1。1149年,36.22记录Ianuenses,卷,1。1101年,9:“主宰,uo, estis magistri等医生克丽丝汀让与,十足的precipitis uestratibus ut nos interficiant et terram nostram tollant,暨在乐阁uestra scriptum坐ut aliquis非interficiat aliquem formam一些uestri habentem,联合环境rem suam tollat si uerum est,关押在乐阁uestra scriptum坐的,等nos formam一些uestri habemus,因此反legem facitis。’23同上,第1154、39页。 24 除了两份证明热那亚商人于 1155 年和 1157 年在突尼斯和的黎波里从事商业活动的公证文件外,我们没有其他证据可以证明这一和约的实际含义。见 de Mas Latrie,Traités de paix,第 1 卷,Cap.IV, doc.I, 106: 'Georgii Sana eunte Tunisim et redeunte inde' (2 September 1155); ibid.: 'debet ire laboratum Tripolim' (6 June 1157).25 Annales Ianuenses, vol. 1, a. 1161, 61.26 Ibid、62; de Mas Latrie, Traités de paix, vol. 1, 108.27 不过,请注意,1167 年,"萨拉森船只 "遇到了一支热那亚舰队,当时该舰队正准备与一支比萨舰队交战,结果无路可逃。见 Annales Ianuenses,第 1 卷,a. 1167,202.28 同上,a. 1162,67.29 同上,a. 1165,186:'apparuit nauis Pisanorum de Buzea rediens, quam ceperant;'ibid、30 Annales Ianuenses, vol. 2, a. 1177, 11: 'consules Rubeum de Volta legatum ad Salahadinum regem Egypti miserunt, cum quo pacem fìrmauit。31 Röhricht,"Zur Geschichte",576;Wagendorfer,"(Teil-)Überlieferung des Saladin-Briefs",582-4。34 然而,见 Valérian, 'Gênes, l'Afrique et l'Orient', 837,他认为贸易在第三次十字军东征期间中断了、38 同上,a. 1188, 26:"ad regem Maiorice, cum quo ad honorem lanuensis urbis pacem usque ad annos xx firmauit, sicut in instrumentis latinis et sarracenicis litteris inde confectis redactum est(......)"。39 Annales Ianuenses, vol. 2, a. 1191, 38: 'misit Angelotum Vicecomiten legatum ad regem Maioricae (...)'、同上,第 1194 页,第 49 段:"dum nauis quedam ditissima lanuensium de Septa Alexandriam properaret, Pisani cum nauibus suis et cursalibus portus Bonifacii (...) eam persequendo ceperunt. "41、50: 'Ianuenses cum exercitu suo uersus Cathanensium ciuitatem, que reddiderat se et impugnabatur a Sarracenis et exercitu reginae uxoris quondam regis Tanclerii tenuerunt, et Sarracenorum exercitum inde eiecerunt de campo et fugauerunt.'42 Menache, 'Papal Attempts', 243-4.43 Annales Ianuenses, vol. 2, a. 1212, 124-5.44 Ibid、同上,第 1219 卷,第 154 页、同上,第 1223 卷,第 192 页、50 Pattison, 'Trade', 93, 认为他是 Abū al-ʿAlāʾ。他不能与 Almohad 哈里发 Abū al-ʿUlā al-Maʾmūn (r. 624-630/1227-1232)相提并论,因为 Ibn Khaldūn 声称他死于 620 年 9 月/1223 年 9 月。参见 Ibn Khaldūn,Tārīkh,第 6 卷,377-9,此处:参见 Ibn Khaldūn,《历史》,第 2 卷,292-5 页,此处:378,他将名字写为 Abū al-ʿUlā;另见 Ibn Khaldūn,《历史》,第 2 卷,292-5 页,此处:295:295.51 Annales Ianuenses,第 2 卷,a. 1223,189-92。见 Jehel, Les Génois, 55, 63-5; Epstein, Genoa, 112-13; Pattison, 'Trade', 59-61.52 Annales Ianuenses, vol. 3, a. 1231, 56-7; Jehel, Les Génois, 68; Pattison, 'Trade', 62.53 Annales Ianuenses, vol. 3, a. 1231, 57.54 Ibid、55 关于卡尔库里尼人,见 Claverie,"Pour en finir",他认为他们是鲁西荣领主雇佣的科利乌尔本地人。爱泼斯坦在《热那亚》第 122-3 页中将卡尔库里尼人视为代表 "摩洛哥国王 "作战的 "基督教雇佣军"。56 《伊努埃斯年鉴》,第 3 卷,a. 1234-1235,72-4。57 同上,a. 1235,74-6。58 参见 Pattison,"贸易",61-8,关于该事件的拉丁文和阿拉伯文资料59。1244, 153: 'omnes autem qui audiebant et uiderant hec, dicebant: ecce guerram habemus cum domino imperatore et cum omnibus gentibus, et de nouo guerram incipimus cum domino papa; necesse habemus Saracenorum nel Iudeorum auxilium implorare quousque guerram facimus omnibus christianis. "68 同上、151.69 同上,a. 1245, 161-2.70 同上,a. 1246, 168.71 同上,a. 1248, 178; Ibid、72 Annales Ianuenses, vol. 3, a. 1249, 187.73 Ibid、同上,a. 1264, 58:'in quibus preliis magna multitudo Sarracenorum gladio periit, et eciam quam plures christiani fuerunt occisi.'75 同上,a. 1254, 14-16; 同上,a. 1266, 86; 同上,a. 1269, 114-15.76 同上,a. 1265, 76-7.77 同上,a. 1267, 102-3, 113-14; Sternfeld, Ludwigs des Heiligen Kreuzzug, 115-16.
本文章由计算机程序翻译,如有差异,请以英文原文为准。
求助全文
约1分钟内获得全文 求助全文
来源期刊
CiteScore
1.90
自引率
0.00%
发文量
41
期刊介绍: Islam and Christian-Muslim Relations (ICMR) provides a forum for the academic exploration and discussion of the religious tradition of Islam, and of relations between Islam and other religions. It is edited by members of the Department of Theology and Religion, University of Birmingham, Birmingham, United Kingdom. The editors welcome articles on all aspects of Islam, and particularly on: •the religion and culture of Islam, historical and contemporary •Islam and its relations with other faiths and ideologies •Christian-Muslim relations. Islam and Christian-Muslim Relations is a refereed, academic journal. It publishes articles, documentation and reviews.
文献相关原料
公司名称 产品信息 采购帮参考价格
×
引用
GB/T 7714-2015
复制
MLA
复制
APA
复制
导出至
BibTeX EndNote RefMan NoteFirst NoteExpress
×
提示
您的信息不完整,为了账户安全,请先补充。
现在去补充
×
提示
您因"违规操作"
具体请查看互助需知
我知道了
×
提示
确定
请完成安全验证×
copy
已复制链接
快去分享给好友吧!
我知道了
右上角分享
点击右上角分享
0
联系我们:info@booksci.cn Book学术提供免费学术资源搜索服务,方便国内外学者检索中英文文献。致力于提供最便捷和优质的服务体验。 Copyright © 2023 布克学术 All rights reserved.
京ICP备2023020795号-1
ghs 京公网安备 11010802042870号
Book学术文献互助
Book学术文献互助群
群 号:481959085
Book学术官方微信