Between art and praxis: Some reflections on psychotherapy

Abstract

ABSTRACTPsychotherapy is an art: for many practitioners this claim has considerable appeal. My intention here is not to merely defend the claim, but to see how far it can go. To vaguely endorse it feels apologetic; it also implies a facile polarization between art and science – between a (preferred) subjective, qualitative dimension, and a seemingly objective and quantitative domain. It would be wrong to bring art into the equation without some appreciation of the aesthetic experience. In relation to therapy, this requires developing a better grasp of the craft of therapy – of its imaginative response to the sheer elusiveness of mental distress. aesthetics. Psychotherapy is also a form of political praxis. Some practitioners – myself included – would support that claim. Can psychotherapy become a praxis? Can it be, in other words, linked to action, and as such become a political force in the wider, transformational sense of the term? These are among the questions explored in the second part of the current paper.ABSTRAKTPsychotherapie ist eine Kunst: Für viele Therapeuten hat dieser Anspruch eine große Anziehungskraft. Es geht mir hier nicht nur darum, die Klage zu verteidigen, sondern um zu sehen, wie weit sie gehen kann. Sie vage zu befürworten, fühlt sich entschuldigend an; Es impliziert auch eine oberflächliche Polarisierung zwischen Kunst und Wissenschaft – zwischen einer (bevorzugten) subjektiven, qualitativen Dimension und einem scheinbar objektiven und quantitativen Bereich. Es wäre falsch, die Kunst in die Gleichung einzubeziehen, ohne die ästhetische Erfahrung zu würdigen. In Bezug auf die Therapie erfordert dies die Entwicklung eines besseren Verständnisses des Handwerks der Therapie – ihrer imaginativen Reaktion auf die schiere Flüchtigkeit psychischer Belastung. Ästhetik. Psychotherapie ist auch eine Form der politischen Praxis. Einige Praktizierende – mich eingeschlossen – würden diese Behauptung unterstützen. Kann Psychotherapie zur Praxis werden? Kann sie, mit anderen Worten, mit dem Handeln verbunden werden und als solche zu einer politischen Kraft im weiteren, transformativen Sinne des Wortes werden? Dies sind einige der Fragen, die im zweiten Teil der vorliegenden Arbeit untersucht werden.RESUMENLa psicoterapia es un arte: para muchos practicantes esta afirmación tiene un atractivo considerable. Mi intención aquí no es simplemente defender la reclamación, sino ver hasta dónde puede llegar. Respaldarlo vagamente se siente como una disculpa; También implica una polarización fácil entre el arte y la ciencia, entre una dimensión subjetiva y cualitativa (preferida) y un dominio aparentemente objetivo y cuantitativo. Sería un error incluir el arte en la ecuación sin una cierta apreciación de la experiencia estética. En relación con la terapia, esto requiere desarrollar una mejor comprensión del arte de la terapia, de su respuesta imaginativa a la pura elusividad de la angustia mental. estética. La psicoterapia es también una forma de praxis política. Algunos practicantes, entre los que me incluyo, apoyarían esa afirmación. ¿Puede la psicoterapia convertirse en praxis? En otras palabras, ¿puede vincularse a la acción y, como tal, convertirse en una fuerza política en el sentido más amplio y transformador del término? Estas son algunas de las preguntas que se exploran en la segunda parte del presente trabajo.RIASSUNTOLa psicoterapia è un’arte: per molti professionisti questa affermazione ha un notevole fascino. La mia intenzione qui non è semplicemente quella di difendere tale rivendicazione, ma di vedere fino a che punto può arrivare. Sostenere vagamente questa affermazione sembra adottare un atteggiamento apologetico; implica anche stabilire una polarizzazione superficiale tra arte e scienza, tra una dimensione qualitativa soggettiva (preferita) e un dominio apparentemente oggettivo e quantitativo. Sarebbe sbagliato inserire l’arte nell’equazione senza un certo apprezzamento dell’esperienza estetica. In relazione alla terapia, ciò richiede lo sviluppo di una migliore comprensione della dimensione artigianale della terapia, della sua risposta immaginativa alla pura elusività del disagio mentale. La psicoterapia è anche una forma di prassi politica. Alcuni praticanti, me compreso, sosterrebbero questa affermazione. La psicoterapia può diventare una prassi? Può essere, in altre parole, legata all’azione, e come tale diventare una forza politica nel senso più ampio e trasformativo del termine? Queste sono alcune delle domande esplorate nella seconda parte del presente articolo.ABSTRAITLa psychothérapie est un art : pour de nombreux praticiens, cette affirmation présente un attrait considérable. Mon intention ici n’est pas simplement de défendre cette affirmation, mais de voir jusqu’où elle peut aller. L’approuver vaguement semble s’excuser ; cela implique également une polarisation facile entre l’art et la science – entre une dimension subjective et qualitative (préférée) et un domaine apparemment objectif et quantitatif. Ce serait une erreur d’inclure l’art dans l’équation sans une certaine appréciation de l’expérience esthétique. En ce qui concerne la thérapie, cela nécessite de développer une meilleure compréhension du métier de la thérapie – de sa réponse imaginative au caractère insaisissable de la détresse mentale. esthétique. La psychothérapie est aussi une forme de pratique politique. Certains praticiens – moi y compris – soutiendraient cette affirmation. La psychothérapie peut-elle devenir une pratique ? En d’autres termes, peut-elle être liée à l’action, et à ce titre devenir une force politique au sens plus large et transformationnel du terme ? Ce sont là quelques-unes des questions explorées dans la deuxième partie du présent article.ΠΕΡΊΛΗΨΗΗ ψυχοθεραπεία είναι μια τέχνη: για πολλούς επαγγελματίες αυτός ο ισχυρισμός έχει μεγάλη απήχηση. Πρόθεσή μου εδώ δεν είναι απλώς να υπερασπιστώ αυτό τον ισχυρισμό, αλλά να δω μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Η αόριστη υποστήριξή του μοιάζει απολογητική- υπονοεί επίσης μια εύκολη πόλωση μεταξύ τέχνης και επιστήμης - μεταξύ μιας (προτιμώμενης) υποκειμενικής, ποιοτικής διάστασης και ενός φαινομενικά αντικειμενικού και ποσοτικού τομέα. Θα ήταν λάθος να φέρουμε την τέχνη στην εξίσωση χωρίς κάποια εκτίμηση της αισθητικής εμπειρίας. Σε σχέση με τη θεραπεία, αυτό απαιτεί την ανάπτυξη μιας καλύτερης κατανόησης της τέχνης της θεραπείας - της ευρηματικής απάντησής της στην απόλυτη ασάφεια της ψυχικής δυσφορίας. Η ψυχοθεραπεία είναι επίσης μια μορφή πολιτικής πρακτικής. Μερικοί επαγγελματίες - συμπεριλαμβανομένου και εμού - θα υποστήριζαν αυτόν τον ισχυρισμό. Μπορεί η ψυχοθεραπεία να γίνει πράξη; Μπορεί, με άλλα λόγια, να συνδεθεί με τη δράση και ως τέτοια να γίνει πολιτική δύναμη με την ευρύτερη, μετασχηματιστική έννοια του όρου; Αυτά είναι μεταξύ των ερωτημάτων που διερευνώνται στο δεύτερο μέρος της παρούσας εργασίας.KEYWORDS: Critical TheoryPsychotherapyAestheticsPoliticsSCHLÜSSELWÖRTER: Kritische TheoriePsychotherapieÄsthetikPolitikPALABRAS CLAVE: Teoría CríticaPsicoterapiaEstéticaPolíticaPAROLE CHIAVE: teoria criticapsicoterapiaesteticapoliticaMOTS-CLÉS: Théorie critiquepsychothérapieesthétiquepolitiqueΛΈΞΕΙΣ-ΚΛΕΙΔΙΆ: Κριτική θεωρίαΨυχοθεραπείαΑισθητικήΠολιτική Disclosure statementNo potential conflict of interest was reported by the author(s).Additional informationNotes on contributorsManu BazzanoManu Bazzano is an author, psychotherapist/supervisor in private practice and an internationally recognized lecturer and facilitator. His background is philosophy and rock music. He studied Eastern contemplative practices since 1980 and in 2004 was ordained in the Soto and Rinzai tradition of Zen Buddhism. Among his books: Subversion and Desire: Pathways to Transindividuation (2023) Re-Visioning Existential Therapy: Counter-traditional Perspectives (2020); Nietzsche and Psychotherapy (Routledge, 2019); Re-Visioning Person-centred Therapy (2028); Zen and Therapy: Heretical Perspectives (2017); Therapy and the Counter-tradition (with Julie Webb, 2016); After Mindfulness: new Perspective and Psychology and Meditation (2014); Spectre of the Stranger: towards a Phenomenology of Hospitality (2012); The Speed of Angels (2009); Buddha is Dead: Nietzsche and the Dawn of European Zen (2006); Haiku for Lovers (2003); Zen Poems (2002). He has been editor of Person-Centred and Experiential Psychotherapies Journal, is associate editor of Self & Society – Journal of Humanistic Psychology and a regular contributor to international magazines and journals.