Motywy starości, przemijania i śmierci w twórczości Waldemara Modestowicza na przykładzie słuchowisk Drugi pokój, Starość jest piękna i Sprzątanie

Abstract

Celem niniejszego artykułu jest omówienie wybranych dramatów radiowych w reżyserii Waldemara Modestowicza, zaprezentowanie pogłębionej analizy oraz zaproponowanie interpretacji wymienionych dzieł audialnych. Zestawione zostają ze sobą trzy spektakle radiowe, które należą zarówno do grupy słuchowisk oryginalnych (Drugi pokój Zbigniewa Herberta i Sprzątanie Bartosza Wieczorka), jak i adaptacji (Starość jest piękna według tekstu argentyńskiej pisarki Esther Vilar). Spektakle, choć zostały zrealizowane na przestrzeni lat i powstały również dzięki pracy twórczej odmiennych pisarzy, dotykają podobnych tematów. Wspomniane dzieła audialne poruszają kwestie związane ze starością, samotnością, przemijaniem oraz śmiercią. Bohaterów owych spektakli dźwiękowych słuchacz poznaje bezpośrednio, gdy ich głosy są obecne na scenie teatru radiowego lub pośrednio poprzez relacje osób występujących w dziełach audialnych. Jednych bohaterów odbiorca poznaje lepiej, a innych jedynie w niewielkiej mierze, np. poprzez strzępy informacji i przedmioty, które po nich pozostały. W słuchowisku Drugi pokój oraz Sprzątanie ważną rolę odgrywa także miejsce – pokój lub mieszkanie – zmarłej lokatorki lub lokatora. Miejsca te stają się znakami ich dawnej obecności, a także „azylami” i pomieszczeniami, w których dokonują żywota. Dzieła audialne, które omawiane są również w pewnym stopniu pod względem formy, podejmują ważną tematykę oraz poruszają problemy uniwersalne.