Regelingen voor collectieve schade

Abstract

1. Inleiding De Nederlandse overheid treedt steeds meer op na collectieve schade. Het gaat om situaties waarin groepen mensen materiële en immateriële schade opgelopen hebben. Sinds de Tweede Wereldoorlog heeft de Nederlandse overheid voor dit soort situaties allerlei schaderegelingen gemaakt. Het overgrote deel van deze schaderegelingen wordt uit de publieke middelen gefinancierd. Onlangs is een onderzoeksrapport verschenen waarin ik de 44 Nederlandse regelingen voor collectieve schade heb geanalyseerd.1 Het betreft een heel heterogeen veld, dat loopt van Joodse oorlogstegoeden, seksueel misbruik in de jeugdzorg, chroom-6 en de vuurwerkramp Enschede tot de toeslagenaffaire en de mijnbouwschade Groningen. De algemene uitkomst van deze studie is dat veel van deze regelingen hun doel voorbijschieten. Ze zijn niet goed doordacht en onvoldoende uitgewerkt. Ook geven ze slachtoffers lang niet altijd voldoende erkenning voor wat hun is overkomen. Ten slotte lijkt de overheid elke keer het wiel weer uit te vinden.