{"title":"Nowe Prawo w Chrystusie","authors":"P. Subik","doi":"10.15633/9788374388764.06","DOIUrl":null,"url":null,"abstract":"Słowo Mesjasz pochodzi z języka hebrajskiego חַישִׁמָ (maszijah) i oznacza namaszczony, pomazaniec Boży, czyli osobę wybraną przez Boga do spełnienia Jego woli w momentach, które decydowały o losach Narodu Wybranego. Odpowiednikiem słowa Μεσσίας w Nowym Testamencie jest greckie słowo Χριστός1. W tekstach Starego Testamentu termin „namaszczony” odnosił się przede wszystkim do królów izraelskich. Również tym słowem określano kapłanów, a w czasach niewoli, gdy w narodzie izraelskim nie było króla, terminu tego używano w stosunku do arcykapłana (Kpł 4, 3; 5, 16), rzadziej do proroków i patriarchów (Ps 105, 15; 1 Krn 16, 22). Jednak najczęściej ten zwrot odnoszono do królów Narodu Wybranego2. Namaszczenie jest znakiem dla Izraela, wskazuje, że dana osoba była uważana za namiestnika Jahwe w narodzie izraelskim. W Starym Testamencie moment samego namaszczenia dotyczył osoby Saula (1 Sm 9 – 10), Dawida (2 Sm 2, 4; 5, 3), Salomona (1 Krn 1, 39), Sedecjasza (Lm 4, 20), a nawet pogańskiego króla Cyrusa (Iz 4, 20). Każdy, kto został namaszczony przez Boga, stawał się wśród Żydów osobistością świętą i godną czci:","PeriodicalId":215988,"journal":{"name":"\"Dzięki Bogu za Jego dar niewypowiedziany\" (2 Kor 9, 15) Boże dary i ludzka odpowiedź : prace osób związanych z Katedrą Teologii Biblijnej","volume":"19 1","pages":"0"},"PeriodicalIF":0.0000,"publicationDate":"1900-01-01","publicationTypes":"Journal Article","fieldsOfStudy":null,"isOpenAccess":false,"openAccessPdf":"","citationCount":"0","resultStr":null,"platform":"Semanticscholar","paperid":null,"PeriodicalName":"\"Dzięki Bogu za Jego dar niewypowiedziany\" (2 Kor 9, 15) Boże dary i ludzka odpowiedź : prace osób związanych z Katedrą Teologii Biblijnej","FirstCategoryId":"1085","ListUrlMain":"https://doi.org/10.15633/9788374388764.06","RegionNum":0,"RegionCategory":null,"ArticlePicture":[],"TitleCN":null,"AbstractTextCN":null,"PMCID":null,"EPubDate":"","PubModel":"","JCR":"","JCRName":"","Score":null,"Total":0}
引用次数: 0
Abstract
Słowo Mesjasz pochodzi z języka hebrajskiego חַישִׁמָ (maszijah) i oznacza namaszczony, pomazaniec Boży, czyli osobę wybraną przez Boga do spełnienia Jego woli w momentach, które decydowały o losach Narodu Wybranego. Odpowiednikiem słowa Μεσσίας w Nowym Testamencie jest greckie słowo Χριστός1. W tekstach Starego Testamentu termin „namaszczony” odnosił się przede wszystkim do królów izraelskich. Również tym słowem określano kapłanów, a w czasach niewoli, gdy w narodzie izraelskim nie było króla, terminu tego używano w stosunku do arcykapłana (Kpł 4, 3; 5, 16), rzadziej do proroków i patriarchów (Ps 105, 15; 1 Krn 16, 22). Jednak najczęściej ten zwrot odnoszono do królów Narodu Wybranego2. Namaszczenie jest znakiem dla Izraela, wskazuje, że dana osoba była uważana za namiestnika Jahwe w narodzie izraelskim. W Starym Testamencie moment samego namaszczenia dotyczył osoby Saula (1 Sm 9 – 10), Dawida (2 Sm 2, 4; 5, 3), Salomona (1 Krn 1, 39), Sedecjasza (Lm 4, 20), a nawet pogańskiego króla Cyrusa (Iz 4, 20). Każdy, kto został namaszczony przez Boga, stawał się wśród Żydów osobistością świętą i godną czci: