Iluzoryczny dotyk i pozorna głębia. Haptyczność i immersja w filmie 3D

Abstract

W niniejszym artykule złudzenie haptyczności i immersji zostaje rozpoznane jako symptomatyczne dla kina 3D. Przedmiot badań stanowią zaś rozważania nad trwałością tej iluzji. Artykuł składa się z trzech części. Pierwsza obejmuje zagadnienia teoretyczne tłumaczące taktylność i immersję w obrazie 3D za pośrednictwem koncepcji hiperhaptyczności Miriam Ross oraz hipotezy trzech rodzajów realizmu w odbiorze obrazu stereoskopowego autorstwa Yonga Liu. W drugiej części wspomniane zjawiskazostają uwzględnione w analizie czterech nietuzinkowych filmów 3D: Grawitacji Alfonso Cuaróna, Love Gaspara Noé, Harakiri: śmierci samuraja Takashiego Miike oraz Jaskini zapomnianych snów Wernera Herzoga. Trzecia część jest poświęcona filmowi. Długa podróż dnia ku nocy w reżyserii Bi Gana, który posłuży jako przykład trwałego wykorzystania immersyjnej natury obrazu 3D oraz pomoże w sformułowaniu konkluzji na temat potencjału przyszłych zastosowań tej technologii w kinie artystycznym.