The historical shrub roses in urban green areas

Abstract

Parkowe róże historyczne w przestrzeni miejskiej. Tradycja uprawy róż sięga czasów antycznych i do dziś są one jedną z najważniejszych roślin ozdobnych. Liczne gatunki i odmiany starszego pochodzenia mają duże walory dekoracyjne, a ponadto spełniają warunki stawiane roślinom przeznaczonym do sadzenia w mieście: są bardzo odporne na warunki zimowe i rosną dobrze na własnych korzeniach; tolerują upały oraz susze; są wystarczająco odporne na choroby i szkodniki; mają zróżnicowane i nieduże wymagania glebowe; „czysto" przekwitają; mają niewielkie wymagania pielęgnacyjne sprzyjające ograniczeniu nakładów finansowych. Istotny jest ich udział w ekosystemach miejskich: gęste i kolczaste krzewy róż stanowią schronienie, a pseudo-owoce pożywienie dla ptaków i małych ssaków; nektar i pyłek kwiatowy wabią owady. W Polsce nie ma tradycji stosowania róż historycznych w zieleni publicznej. Możliwy odpowiedni dobór róż historycznych o wymienionych korzystnych cechach dotyczy terenów zurbanizowanych, w tym na przydroża, do zieleńców i parków, a przede wszystkim do założeń historycznych i zabytkowych. Wiele róż z tej grupy jest zalecanych do założeń o charakterze naturalistycznym. Wśród nich są taksony odpowiednie do stosowania w nasadzeń rabatowych, grupowych, jako żywopłoty nieformowane, do kompozycji z innymi gatunkami roślin na stanowiskach słonecznych lub częściowo zacienionych.