Սուրբգրային բարոյաբանական գեղագիտությունը Նշան Պեշիկթաշլյանի վեպերում

Abstract

Ֆրանսահայ անվանի գրող, երգիծաբան Նշան Պեշիկթաշլյանի որոշ վեպեր՝ քնարավեպ և հրաշավեպ անվանումով՝ (,Սիդոննաե, ,Ռապպիե, ,Մեղքի քարը (Կաաբա)ե քնարավեպերը, ,Լուլուտիե հրաշավեպը), բովանդակային ևենթաժանրային յուրահատուկ նորամուծություն են, ևառանձնանում են իմաստասիրական լրջմիտ խորհրդածություններով: Այս վեպերը բյուզանդական շրջանի պատմական իրողությունների հենք ունեն, նրանցում կան աստվածաշնչյան պատումների հետ նմանություններ, սուրբգրային ալյուզիաներ, խորհրդանշաններ, միֆական բազմաթիվ տարրեր ու արքետիպեր, որոնց օգնությամբ գրողը նոր, կենսափիլիսոփայական հայացքով է դիտարկել աստվածաշնչյան դեմքերն ու դեպքերը: Վեպերում ակնառու տեղ են գրավում հեղինակի՝ կրոնի և նրանից առթված իմաստաբանական քննաբանումները, քրիստոնեական պատգամներն ու դրանցից բխող բարոյաբանական հայեցակետերը: Սուրբգրային թեմաների գեղարվեստական այլաբանությամբ պատկերելով մարդու մեղսավոր արատները՝ սեռական կիրք, այլասերություն, ագահություն՝ Պեշիկթաշլյանը փորձել է գտնել մեղքերի մեջ թաղված մարդկության փրկության ճանապարհը: Some of the famous French-Armenian writer, satirist Nshan Peshiktashlyan’s novels called lyrical novels (“Sidonna”, “Rappi”, “Stone of Sin (Kaaba)”) and a fiction novel (“Luluti”), are a unique innovation in terms of content and sub-genre; they stand out by their serious philosophical reflections.These novels are based on the historical realities of the Byzantine period, they have similarities with biblical stories, scriptural allusions, symbols, many mythical elements and archetypes, through which the writer observed biblical figures and events from a new, biophilosophical view.In the novels, a prominent place is occupied by the author’s semantic analysis of religion and its implications, Christian epistles and moral views that are arising from them. Peshiktashlyan tried to find a way to save mankind buried in sins by depicting the sinful vices of man - sexual passion, depravity, greed - with an artistic allegory on biblical themes. Некоторые романы известного французского писателя армянского происхождения, сатирика Ншана Пешикташляна, называемые лирическими и фантастическими («Сидонна», «Раппи», «Камень греха (Кааба)», «Лулути»), в плане тематики и субжанра представляют собой уникальное новаторсво и отличаются существенными мудными размышлениями. Эти романы основаны на исторических реалиях византийского периода, в них есть сходства с библейскими сюжетами, нашли отражения библейские аллюзии, символы, множество мифических элементов и архетипов, с помощью которых писатель рассматривал библейские фигуры и события с новой, биофилософской точки зрения. В романах видное место занимают тема религии и вытекающие из нее семасиологические размышления автора, взгляды на христианские заповеди и нравоучения. Изобразив в форме художественной аллегории пороки человечества, а именно греховные страсти, прелюбодействие, жадность, Пешикташлян пытался найти пусть спасения человечества, погрязшего в грехах.